Deel 1: het liftavontuur

Haiii di hooo! Goedenavond mensen.

ZO, ik heb besloten dat ik dit verslag in twee delen ga verdelen. Het is me toch een partijtje tijd om een blog te schrijven, want ik heb weer allemachtig veel meegemaakt.
Te beginnen met een van mijn beste trips ooit. Vrijdag 19 oktober was het zover: tijd om samen met mijn Duitse medeplichtige Anna Bornschlegel - alias Änna Bänännä - voor het eerst van ons leven te gaan LIFTEN :)

Ik was zo enthousiast dat ik mijn ouders de week ervoor meteen over het plan vertelde en, dat had ik beter niet kunnen doen. Zowel vader- als moederlief waren er niet geheel - nouja, gewoon geheel niet - over te spreken dat hun dochter naar Belgrado zou gaan liften. Ik durfde na hun dreigmail niet meer te antwoorden, heb ik dan ook maar niet gedaan - sorry mam - en met frisse moed gingen Anna en ik op de betreffende vrijdagmorgen op weg naar de snelweg: op naar het avontuur. Oh overigens hebben we de dag ervoor beide nog wel een busje pepperspray aangeschaft. Tussen de hengels en zakmessen had de meneer van de jagerswinkel nog wel een ‘Animal Stop: pfefferspray zur Abwehr von aggressiven Tieren'. We dachten dat het ook wel tegen vervelende mannetjes zou helpen.

Jahaaa daar gingen we dus, jong en onbezonnen schreven we onze eerste bord 'Szeged' naast de grote weg die naar de stad Szeged zou leiden. Ons plan was als volgt: we proberen binnen 1 dag naar Szeged te komen, een stad in het zuid-oosten van Hongarije, vanuit daar is het namelijk een rechte lijn naar Belgrado. We blijven daar dan 1 nacht en vervolgens proberen we zaterdagochtend dan in Belgrado te belanden om daar tot maandagochtend te blijven. Dan hebben we nog tijd tot dinsdagavond om weer terug in Pécs te komen. Wáaaaterdicht.

Daar stonden we dan. Met z'n tweetjes langs de weg met ons bord, de eerste minuten was er toch een soort van schaamte aanwezig, ik voelde me zo'n oen met dat bord. Gelukkig duurde dat niet lang, want schaamte vloeide over in de gedachte 'staan we wel op de goede plek?'. Geen auto die stopte, oude omaatjes en opaatjes die achter ons langs naar de busstop liepen en Hongaarse dingen tegen ons zeiden. Oooh noh. We besloten dan ook maar te vragen of dit de goede weg was. 'NEM' en een arm die wees naar de andere kant van Pécs was het antwoord van een vrouw die alleen perfect Hongaars sprak. Oké, op naar de goede plek! Toch nog even navragen aan een jongere vent die we tegenkwamen en ra ra raaaaaa: die zei dat we goéd stonden. Ammehoela, weer terug!

Tot zover het eerste uur van ons liftavontuur.

En daar stonden we weer en bedachten ons dat het misschien wel dom was om meteen een stad aan de andere kant van Hongarije op te schrijven. Misschien konden we het beter in stapjes doen? Zo gedacht zo gedaan, 'Mohács' werd opgeschreven. 50 km verderop, dat zou moeten lukken. Het zou mooi zijn als we dat in ieder geval zouden halen, want dan hoefden we in de avond in ieder geval niet terug naar de dorm. We hadden al onze medestudenten vol enthousiasme verteld van ons idee 'You're crazy!' 'You're crazy girls!' en wij zouden bewijzen dat we niet gek maar geniaal waren.

Oké, ook dat ging niet helemaal soepeltjes en na een minuut of 10 kwam er een jongeman met Timberland laarzen aanlopen 'Girls, this is the wrong place! You're far too close to the center of Pécs, you have to go further on the road!'. Hij vertelde dat hij heel vaak liftte, hij nam eigenlijk nooit het openbaar vervoer. En daar gingen we, lopend door het gras richting de suburbs of Pécs. De stad blijkt zo toch groter te zijn dan eerder gedacht. Aangekomen bij een tankstation besloten we het opnieuw te proberen en na enkele seconden het bord omhoog gehouden te hebben, werd er getoeterd en voila: daar was onze eerste lift! Het betrof een ontzettende lieve man. Die alleen Hongaars kon spreken. We konden er uit begrijpen dat z'n dochter kapster is en z'n zoon in Duitsland woont. Ik zat voorin en Anna kon haar lachen vanuit de achterbank bijna niet inhouden toen de man de hele tijd tegen me aanpraatte, maar ik er natuurlijk niks van begreep. Elke keer als ik een woord opving, begon ik heel enthousiast 'aaah igen!' (aah ja!) te stamelen en ik bedacht me al, ooh jee als dat de hele tijd zo gaat, wordt het een interessante trip.

De beste man zette ons af langs de weg die naar Mohaçs leidde, hij gebaarde zo goed en kwaad als hij kon dat het vanaf hier niet moeilijk was een volgende lift te krijgen. Nadat we ‘m bedankt hadden, stapte hij in z'n auto EN REED TERUG. De beste man hoefde niet eens deze richting uit! Jezus, verbaasd keken we elkaar aan en later op onze reis zullen nog drie mensen hetzelfde voor ons doen.
De volgende auto kwam eraan en tadaa meteen raak! De volgende lift was ook binnen, twee werklui in een auto die allebastens stonk naar olie en bijna van ellende uit elkaar viel: maar hij reed.

Door een man die niks tegen ons zei, maar ons wel vijf minuten met geld en sleutels en al voor onze neus alleen in de auto heeft laten zitten en een prachtig opaatje die volmondig 'Nicht wütend werden, aber: 'ju het lekke kontjen' op me afvuurde toen hij hoorde dat ik Nederlands was, zijn we twee liften verder alweer half weg. Nergens hoefden we langer dan 5 minuten te wachten en bij elke lift kregen we weer een nieuwe adrenalineboost. In Baja, een stad 100 km voor Szeged werden we opgepikt door een Engelssprekende Hongaarse zakenman - in een bak waar je u tegen zegt - die ons tegen 15:00 uur afgezet heeft in het centrum van Szeged. Niet direct, want eerst hebben we zijn zoontje opgehaald van zwemles, een kop koffie gedronken in zijn huis, zelfgebakken koekjes van zijn vrouw geproefd, zijn visitekaartje ontvangen en daarbovenop overhandigde hij ook een lijstje met de leukste kroegen van Szeged. Het is toch geniaal hoe aardig mensen zijn?

In Szeged hebben we overnacht in een flat van een prácht van een omaatje die ons in de morgen netjes op een zilveren dienblad twee shots Palinka aanbood (50%), wat traditie schijnt te zijn in Hongarije. One shot Palinka a day, keeps the doctor away. Och ook zo mooi: toen we vertrokken en vertelden dat we liftend naar Belgrado zouden gaan, vertrok haar gezicht en kon ze alleen maar mompelen: 'mama mia máma mia'. Na een flinke knuffel vervolgden we onze weg. Met de tram werden we een flink stuk uit het centrum vervoerd en daar werden we na zo'n 20 minuten opgepikt en naar de grens gebracht. Rijen met auto's stonden te wachten en al lachend liepen we daar met onze bagage tussendoor om bij de grenspost na een routinecontrole Servië binnen te wandelen! We made it till Serbia!! Even na de post hielden we het bord 'Belgrad' op en voila, auto 1 moest in het centrum van Belgrado zijn en had precies twee plekken over! En zo zaten we een kleine twee uur in de auto met twee Slowaakse taikwondo-beoefenaars en hun vriendin.

Nadat ze ons netjes in Belgrado hadden gedropt, werd het voor ons tijd alvast een slaapplaats te regelen voor de twee nachten die we er zouden doorbrengen. We hadden ons bedacht dat het wel leuk zou zijn (en goedkoop) om te gaan couchsurfen. Er bestaat een online netwerk waar je je bij kunt aansluiten en dan kun je mensen benaderen of je bij ze mag overnachten. En vice versa natuurlijk. Voor onze reis hebben we enkele mensen benaderd en een algemene oproep geplaatst en precies voordat we zouden vertrekken, kregen we bericht dat de Servische jongeman Miljan ons twee slaapplekken aanbood! We waren helemaal blij met de reactie en aangekomen in Belgrado besloten we hem dan ook te bellen. Ik had ‘m aan de lijn en hij vertelde dat hij meteen naar ons toekwam. Verder noemde hij ook dat één van ons wel bij zijn vriend zou kunnen slapen, waarop ik antwoordde dat we toch wel heel graag bij elkáar wilden slapen. Na het gesprek voelde ik me er niet goed over en met Anna gingen we op zoek naar een café in de buurt met wifi om het profiel van Miljan nog eens na te trekken. 'I'm a charming, well educated guy' 'Preferred gender: female' 'No references'

Oh goddegoddegod, wat hadden we gedaan?! Ondertussen was hij natuurlijk al onderweg om ons op te pikken, maar zonder enig vetorecht te hoeven gebruiken, besloten we dat we NIET bij ‘m zouden overnachten. Ik heb hem na dit besluit gebeld met de mededeling dat we het toch niet vertrouwden, dat hij het hopelijk zou begrijpen en... meer kon ik niet zeggen want hij had al opgehangen. Oké dat was dus duidelijk. Opgelucht vervolgden we onze weg richting een van de hostels die we als alternatief al hadden opgezocht. We waren nog geen halve minuut onderweg toen er ineens een man voor ons verscheen 'Hey are you Anna and Ellen?'
DAMN.
Hij had ons gevonden.
Het telefoontje had hij niet helemaal begrepen, maar ik had er geen moeite mee om het hem in het echt nog een keer uit te leggen. Hij kon het alleen niet accepteren en zei dat hij dan in ieder geval nog een kop koffie wilde drinken met ons om te laten zien dat hij echt een goed persoon was. Oké dan, omdat hij helemaal van z'n werk naar ons toe was gekomen. Tijdens de koffie bleek dat hij het serieus wel goed bedoelde (zover mijn mensenkennis reikt, kon ik het eruit opmaken), maar oh man oh man, wat een EGO heeft die man. Over het voorstel dat we ook bij z'n vriend konden blijven slapen: 'Look, if you look at me, I'm handsome, but when you see my friend... he's even three times more handsome than I am!'

Als een ware politeagente heb ik ‘m verder nog ondervraagd. Op z'n profiel stond dat ‘ie niet rookte, maar het eerste wat ‘ie deed aan tafel was een sigaret opsteken: 'why do you lie about your smoking behaviour? Do you may lie about more things?' En elke keer maar excuses bedenken en ons proberen over te halen toch bij ‘m te overnachten. Na de koffie hebben we hem vriendelijk bedankt voor de moeite en zijn we vertrokken. De rest van de dagen in Belgrado hebben we flink de toerist uitgehangen, gestapt en geslapen in een prachtig hostel :)

Door een bepaalde Hongaarse revolutie hadden we twee dagen langer weekend en op maandag hebben we onze weg vervolgd naar Sombor: een klein stadje in het noordwesten van Servië. We werden een aardig end weggebracht in een schrootbak waar je u tegen zegt door onze nieuwe vriend Drágan. Nadat hij ons getrakteerd had op een lunch, het telefoonnummer van hem en zijn familie aan ons had overhandigd voor als we hulp nodig hadden en drie natte kussen, staan we nu ook op zijn facebookpagina. Wij hebben toch besloten, ondanks zijn dringende vraag, hem toch niet toe te voegen als vriend. Je ontmoet interessante mensen als je eens een keertje gaat liften door Servië.

De laatste lift voor Sombor was een legendarische: voor het eerste weren we opgepikt door een vrouw! Ze was wel zo lesbisch als mogelijk, maar toch. Het was een schat van een archeologe die ons 's avonds uitnodigde om samen met haar collega's een biertje te drinken in een lokaal restaurant. Vervolgens gaf ze ons opnieuw een lift naar ons verblijf voor de nacht: een ecologische boerderij, 15 km. buiten Sombor. Toen we er 's ochtends wakker werden vielen onze monden open, het was er zó mooi! We sliepen in een hut langs een meer. Deze ging over in een rivier die weer uit kwam in de Donau. De volgende dag hebben we dan ook een flink stuk gehiked door de natuur daar. Toen we besloten om de brug over de Donau eens op te wandelen, werden we verrast door de grenspolitie: we waren het grensgebied tussen Servië en Kroatië ingewandeld. Oeps.

De politie bracht ons terug naar de Servische grens, waar we vriendelijk verzocht werden om netjes via de grote weg terug te lopen naar de boerderij. Na een chillsessie op een heuvel met uitzicht over het Servische platteland zijn we teruggelifd naar de Hongaarse grens en vervolgens door naar Pécs. Het spreekwoordenboek vertelt ons ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst' en dat was ook bij ons het geval. Het was bepaald niet makkelijk om terug in Pécs te komen. Op een bepaald moment waren we eindelijk terug in Mohács - door de nationale feestdag reed er geen auto op de plattelandswegen, alleen maar tractoren en vervelende dronken kerels op fietsen - door een lift van een vriendelijk gezin die nog twee plekken over had, maar toen werd het donker. En liften in het donker is geen aanrader. We stonden te wachten bij een bushalte, zodat we meteen ook een plan B bij de hand hadden als we geen lift zouden krijgen. In de halve schemering werden we in ieder geval door een vriendelijke man opgepikt die ons een paar kilometer buiten Mohács op weg naar Pécs afzette, maar daar stonden we in het donker onder een lantaarnpaal - wel weer bij een bushalte. Het werd koud, auto's stopten maar niet en we werden wel een soort van wanhopig. Over tien minuten zou de bus komen, dus dan waren we gered, maar toch: je hebt verdomme al honderden kilometers afgelegd en dat laatste ieliepielie stukje zou je dan met de bus gaan?! Het was alsof die jonge zakenman in zijn gloednieuwe Audi ons hoorde denken, YES MÈN de laatste lift!! Op de beats van The Swedisch Housemaffia en Paul Kalkbrenner werden we door de beste man voor onze dorm afgezet. WE DID IT :D

De hele avond hebben Anna en ik nog met een rood hoofd van opwinding en adrenaline in ons lichaam rondgelopen: het was echt een geniaal avontuur! ?
En geen pepperpray hoefde er aan te pas te komen.

Ik moet zeggen dat ik hierna weer een boost heb gekregen in mijn geloof in het goede van de mens. Er waren in totaal 18 lieve bestuurders die ons door Hongarije en Servië hebben meegenomen. Natuurlijk hebben we ook de meest aparte types ontmoet - Miljan zelfs nog daargelaten - en met mensen geprobeerd te communiceren die ... oh ja! We zijn ook één keer door een vrachtwagenchauffeur meegenomen! - oh ik vond 't zo mooi, zo mooi - Alleen communiceren was niet mogelijk, omdat hij alleen maar Servisch kon. Ik wilde hem met alle liefde uitleggen dat mijn oom ook vrachtwagenchauffeur is en ik zelfs al eens met ‘m mee ben geweest, maar daar begon ik maar niet aan. Wat deed ‘ie? Hij belde z'n baas op die Duits sprak en zo hebben Anna en ik een paar minuten met zijn baas gebeld! Naderhand kon zijn baas hem weer bijpraten wat de cirkel weer rond maakt.

Avontuur voorop mensen! Ik heb besloten het vaker te gaan doen en ik geloof dat mam daar inmiddels al iets meer tevredenheid mee heeft. Hoop ik.

Tot zover alvast het verslag van mijn liftavontuur en de volgende keer zal ik iets meer uitwijden over mijn trip naar Roemenië, het politiebureau, Bosnië en Herzegovina en helaas: een treinongeluk. Och ja wacht ik vertel er wel meteen over, zodat er geen mensen wakker liggen. Afgelopen weekend ben ik met een groep meiden naar Sarajevo en Mostar geweest om daar het Bosnische leven te ervaren. Op onze weg terug zat ik rustig een boek te lezen (al een wonder op zich) in de trein toen de trein ineens als een GEK begon te remmen. Binnen enkele seconden volgde een vreselijke klap, ik werd in mijn stoel gedrukt, Simone, Miina en Anna schoten naar de andere kant van de treincabine, vuur en rook verhinderden het uitzicht naar buiten en na wat kort gegil stonden we stil. ZO.

Wat bleek? Een beste vrachwagenchauffeur zag onze trein niet aankomen en zo geschiedde het dat de trein vol in de vrachtwagen is gereden. WONDER boven wonder heeft iedereen, inclusief de vrachtwagenchauffeur het overleefd - hij kon zowaar nog lopen - en ik had eigenlijk helemaal niks. M'n neus had deze keer wél geluk.

Het was even flink schrikken, maar na vijf minuten was dat gelukkig over en na een ruim uur werden we opgepikt door een bus en naar een groot treinstation verderop gebracht om daar onze weg te vervolgen.

En zo maakt een mens nog wat mee. Laten we vanavond proosten op de goede afloop, dat ga ik in ieder geval doen! :)

Houd je taai daar en het vervolg zal snel verschijnen!
- ik bedenk me wel ineens dat met mijn uitleg over het treinongeluk ook mijn cliffhanger verdwenen is, maaaaargoed -

Veel liefs van uw correspondent in Pécs!

Ik houd van pony's

Haiiiii di hoooooooo!

Goeeeedenavond mensen! Van harte welkom bij weer een nieuwe aflevering van ‘het Hongaarse leven van Ellen Temmink'. Ditmaal met een gezicht zonder verband.

Jazeker, u leest het goed. Ik spring, dans, loop en sjans weer rond met mijn oude vertrouwde gezichtje. Voor deze aflevering van mijn blog heb ik een nieuw cafeetje opgezocht en met een glas aardbeilimonade voor me ga ik ervoor! Ik heb ontdekt dat een wekelijkse update niet gaat lukken, dus vandaag weer de taak verslag te doen van de afgelopen drie weken.

Met deze keer: twee weekenden Budapest,ouders over de vloer, een weekend Wenen en zangles.

God ja laat ik meteen met het prachtigste beginnen; ik heb 't voor mekaar! Elke maandagmiddag om 16:00 uur is het zover: ZANGLES! :)
Na de flinke tegenvaller dat het op de universiteit niet mogelijk was zangles te volgen, is het gek genoeg eens snel gegaan. Binnen een dag had ik een mail binnen met de boodschap dat mijn coördinator een zangdocent voor me had gevonden, al met ‘m gepraat had en ik hoefde de beste vent alleen nog maar te mailen om een les te regelen! And that's what I did mèn! Na een paar mails over en weer was het geregeld, voor omgerekend 7 euro hebben mijn stembanden elke week een uur fitness. Och ik vind 't nog steeds prachtig. Al was ik trouwens doodzenuwachtig voor mijn eerste les. Maandagmiddag 1 oktober om 16:30 uur werd ik verwacht op een basisschool ergens in een uithoek van Pécs. Met een stem waarvan je denkt, joh, daar kan Amy Winehouse nog een puntje aan zuigen, stond ik daar vanaf 10 over vier te wachten op mijn docent. In de twintig minuten die ik had ben ik de school doorgelopen, twee keer naar de wc geweest, nog een keer de school doorgelopen om buiten in de zon te eindigen en eens tot rust te komen. Toen daar een half Indonesisch uitziende vent van tegen de dertig aan kwam lopen, was het dan eindelijk zover, tijd om mijn skills te showen! In de mails had Thomas al gezegd dat hij niet echt een ster in Engels was en toen hij mijn vraag 'How was your day?' antwoordde met 'Oh I'm doing fine, senk you' was dat de eerste bevestiging. Samen liepen we naar een lokaal op de tweede verdieping. Onderweg vertelde ik ‘m maar zo goed en kwaad mogelijk dat dit kartelige stemgeluid dat hij nu hoorde niet mijn natúurlijk stem is.

'Aaaaaaaaah ill?' vroeg ‘ie met een meewarige blik.
Ik denk, ja ik kan ‘m wel gaan uitleggen dat het komt van te veel schreeuwen met uitgaan, te weinig slaap etc. etc., maar ik nam toch maar de makkelijke weg
'Yes a littlebit.'
Ik vervolgde maar met dat het in de toekomst waarschijnlijk nog wel vaker voor zou kunnen komen. - Indekken is ook een kunst - Hij liep zwijgend verder de trap op, bijna bovenaan gekomen stopt hij ineens met lopen. Hij had zich blijkbaar iets bedacht. Hij draaide zich om en vroeg met een grijnzende blik in z'n ogen:
'Alcohol?'
Damn.
'Haha euuuh, yes'

Toen we bij het lokaal kwamen inclusief spiegel en piano legde hij me eerst wat basisdingen uit. Waar moet ik op letten, wat is belangrijk en hij vroeg me wat ik wilde zingen. Hierna heb ik mijn eerste toonladders gezongen. Vervolgens wilde hij me wat horen zingen. Maar wat?! Ik kon echt niks anders bedenken dan Het is een nacht van Guus Meeuwis en in het Nederlands heb ik hem toen dus maar een serenade verzorgt. Ennnn zowaar vond ‘ie het nog ergens naar klinken ook nog! Maj vois was verry beautiful, only....'. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee. Ik vind 't best mooi dat ik van hem leer zingen en ondertussen pikt hij door mij nog eens wat Engels op.
Nu ben ik alweer drie weken bezig en ik moet toch zeggen dat het beter gaat dan ik had verwacht! Afgelopen maandag was ik zowaar in staat om Rolling in the Deep te zingen en mijn techniek gaat ook al vooruit. Laten we het dan maar niet hebben over mijn karakteristíeke ruwe randje in m'n stem. Want die blijft maar aanwezig.

Wie verder ook aanwezig waren de afgelopen tijd waren m'n ouders! (och, das toch weer een alineaovergang waar je u tegen zegt) Ze zijn een weekje hier geweest en ik heb ze wat van Budapest en Pécs laten zien. We zijn weer terug geweest naar de plek waar ik vier weken mijn taalcursus heb gehad, tevens ook de plek waar ik eindelijk heb leren koffie drinken. Uit pure noodzaak als de energiedrink weer op was. We hebben daar dan ook even een vertrouwd cappuchinootje genuttigd en daarna geluncht bij een restaurant waar ik in mijn tijd daar ook vaak heb gegeten. In Budapest had ik alle tijd om m'n ouders rond te leiden, maar in Pécs had ik ook mijn vakken waar ik toch ook heen moet. Af en toe wat kennis oppikken is nooit verkeerd.

Elke maandag en woensdag heb ik foundation marketing, de basis van marketing krijg ik dan te horen van een beste vrouw met vast heel veel kennis van marketing, maar helaas minder van Engels. Daar bovenop twijfel ik ook zo af en toe of ik wel op het juiste niveau zit als je vragen krijgt als 'In which coffee commercial has George Clooney a big role?' or 'What do you eat in Holland at Christmas?'. Tja, het minste wat ik kan doen is toch keurig antwoord geven en zo gebeurde het me vorige week dat er ineens iemand om m'n schouder tikte, nadat ik alles over rollades en kalkoen had verteld
'Hey, are you really from Holland?'
Een Hongaarse jongeman kijkt me verwonderd aan
'Yeah I am actually!'
'Cool. Do you smoke weed?'

Och jee, heb je er weer zo eentje die denkt dat half Nederland stoned naar z'n werk gaat.

'Haha only sometimes'

Of toch niet

'Ha, I got something with me. Do you want some?'

Ik kon er wel even om lachen, maar heb er toch maar voor bedankt.

Phoe en waar zijn we dan gebleven, aaaah ja, Wenen! Afgelopen weekend ben ik samen met Daisy twee dagen naar Wenen geweest. Zaterdagochtend om 4:45 uur stond de wekker en om 5 uur gingen we op weg naar het station om de trein een uurtje te later te pakken. In de trein belandden we met z'n tweeën in een vierzits naast twee opaatjes. Een van de twee sprak een beetje Duits en zo konden we toch enigszins communiceren! Ze waren op weg naar Györ voor een reünie. 35 jaar geleden zaten ze met veertien jongemannen bij elkaar in de klas op de Hogeschool voor Elektriciëns en sinds een paar jaar organiseren ze elke herfst met dertien van hen een reünie. Het was een mooi gesprek die een extra dimensie kreeg door de opa die geen Duits kon. Nadat we een goed half uur onderweg waren pakt hij uit zijn tas wat plastic shotglaasjes en een bruin likeur. 'Selb gemacht' aldus de andere opa. De beste man zet vier shotglaasjes op tafel, waarvan twee voor onze neus en vulde ze zorgvuldig tot aan de rand met zijn zelfgemaakte drank. 'Egészégedre!' klonk het door de wagon en ons ontbijt was een feit.
Godzijdank boden ze ons ook wat brood aan.
Foto's van hun huizen en wijngaard werden getoond en nog geen vijf minuten later haalt de Duitssprekende opa óók een fles zelfgemaakt drank uit zijn tas! De shotglaasjes die nog op tafel stonden werden omgewisseld voor nieuwe exemplaren en deze keer gevuld met een wit alcoholisch drankje. Er wordt weer geproost, er wordt weer gedronken en nadat de glaasjes weer op tafel staan zegt de man 'Das war neunundvierzig prozentsatz'.
Het was me al met al toch een prachtige treinreis. De stand werd uiteindelijk drie shotjes en het overige brood mochten we ook meenemen. In ruil heb ik ze mijn koekjes aangeboden en na 2.5 uur werd er met een stevige handdruk en twee zoenen afscheid genomen in Budapest. Daar wisten Daisy en ik een retourtje naar Wenen te bemachtigen voor 25 euro en hebben we daar een mooi weekend gehad! Drie van mijn taalcursusmatties hadden toevallig ook besloten hetzelfde weekend naar Wenen te gaan en we hebben dan ook de meeste tijd samen doorgebracht.

Inmiddels zit ik alweer zeven weken in Pécs waarvan ik in totaal één weekend in Pécs zelf heb doorgebracht. Elk weekend wordt er wel weer wat georganiseerd en nieuwe reizen gepland - of ouders die langskomen. Ik ben nu in Kroatië en Oostenrijk geweest en aankomend weekend zal ik waarschijnlijk naar Belgrado vertrekken!

Ik geniet nu van een weekje vakantie, och en dat doet me meteen weer denken aan een mijlpaal in mijn studentencarriëre hier: een case presentatie voor een van m'n vakken hier! Het was het eerste echte serieuze project wat gefixed moest worden. Samen met een Amerikaan, Mexicaan en Française moest er in twee dagen een presentatie in elkaar geflanst worden. Wij waren in de vroege woensdagmorgen als eerste groep aan de beurt na een avondje goed stappen. Ondanks de katers ging het eigenlijk behoorlijk goed, dus die is binnen! Na ons was een andere groep Erasmusstudenten aan de beurt en daar ging het net wat anders. Bryan (Amerikaans) was nog steeds dronken. En dat was te zien. Hij kon tijdens de presentaties van z'n groepsleden zijn lachen niet inhouden en toen het zijn beurt was las ‘ie alles half zwalkend voor van z'n blaadje om elke zin te eindigen met 'Yeah man'. De hele klas genoot dan ook optimaal. Op zich was dit al vrij gênant voor ‘m, maar z'n Zuid-Koreaanse groepsgenoot maakte het nog nét wat erger door de presentatie over te nemen met de woorden 'Sorry. This is Bryan, he's Erasmus, and he drinks every evening. Also last evening and he's still drunk. Yesterday we were preparing this, and he was drinking beer. Not ONE beer, but a LOT of beer'
Iedereen was echt compleet flabbergasted. Bryan stond met een hoofd als een tomaat voor de klas en probeerde het maar te verbergen door z'n presentatieblaadje zo hoog mogelijk voor zich te houden. Toen begon de Zuid Koreaan aan zijn deel van de presentatie alsof er niks gebeurd was. Ik moet zeggen dat ik zelden zo'n vermakelijke presentatie heb meegemaakt :)

Ondertussen zie ik hier Zweden de vierde goal tegen Duitsland maken in de WK kwalificatiereeks en besluit ik deze blog maar af te ronden! Ik zou ook deze keer nog weer veel meer kunnen vertellen, van de zak chocoladepepernoten die Sarah naar Pécs heeft gestuurd (wat is 't toch ook een lief kind), m'n Franse makker Gyb die elke keer als ik ‘m zie de woorden 'Hoi. Hoe gaat het?' met een stalen hoofd naar me toe slingert... Oh ja wacht daar vertel ik nog heel snel over! Gybrane is een Franse knul die graag wat Nederlands wil leren. Elke keer - serieus, echt élke keer - gaat ons gesprek als volgt:

Hij opent met 'Hoi. Hoe gaat het?'
Ik antwoord met 'Goed. En met jou?'
Waarop hij weer zegt 'Goed.'

Dan is het enkele seconden stil.

'Ik houd van pony's'

En dan schiet ik elke keer ook weer standaard in de lach! Het is zo geniaal. Het leren van Nederlands aan buitenlanders blijft toch een van m'n grootste hobby's!

Oké, nu is het echt tijd om af te ronden! Ik wens jullie nog een heeeule fijne avond en nu ga ik maar eens huiswaarts om daar de avond z'n vervolg te geven. Ah, voor mijn Tilburgse matties, heel veel succes met jullie tentamens! Ik ga aan jullie denken. Och verrek, shit, ik heb er volgende week ook één. Dat wordt dan morgen maar eens een dagje naar de bieb. Is misschien ook maar eens goed.
Ach, doet er ook niet toe, alaaf, adios en tot m'n volgende blog allemaal! :)

Sziastok!
Ellen

"OOOOOOH, what happened to you?!"

Hi haaaaaaa heuy!

ZO. 'waar is onze Ellen gebleven die elke week netjes een update geeft van haar belevenissen?' zult u misschien denken. Ik denk precies hetzelfde. Bij deze neem ik mezelf dan ook van harte voor om weer eens even wat vaker wat te posten, want verslag doen van de afgelopen drie weken, dat gaat het komende uren nog een flinke klus worden. Maaaarr, daarom begin ik meteen maar.

Waar waren we? Ahaaa yes, ik was hier net aangekomen en had net de oriëntatiedag achter de rug. Inmiddels is het 24 september en zit ik hier alweer ruim drie weken. Drie prachtige weken kan ik u vertellen! Op woensdag 5 september heb ik mijn eerste colleges gehad, ik citeer uit mijn dagboek: 'Eerste colleges! Strategic management is cool met een goede docent, foundation marketing is saai, maar ik moet het vak toch maar nemen. Verder ben ik moe, maar na het sporten ben ik toch maar met Zita & Kata uitgeweest!' Ja mensen, zo gaat dat.
Op de oriëntatiedag is ons vertelt dat we tot 19 september de tijd hebben om ons vakkenpakket hier samen te stellen. Tot die tijd zijn colleges dus in principe allemaal optioneel, je mag zelf weten waar je heengaat en waar niet. Ik had van tevoren vier vakken die ik wilde volgen, waarvan er direct één is afgevallen, dat steeg me toch allemaal iets boven het hoofd. Drie papers schrijven de komende maanden, elke week drie papers lezen en een groepspresentatie, een individuele presentatie en twee tentamens. Ammehoela, uitdaging is nooit verkeerd, maar ook uitdagingen kennen grenzen.
Geef mij dan maar zangles!
'Wat?'
Zangles!
Jahaaa voordat ik hier kwam vond ik in de studiegids dat het mogelijk is zangles te nemen! Het wordt als vak aangeboden en het is zowaar 10 studiepunten waard - alleen de examencommissie in Tilburg is het daar niet helemaal mee eens, dus het vak telt in ieder geval niet mee voor m'n diploma, maaaar dat houdt mij niet tegen! Op dag 1 heb ik direct een mail gestuurd naar de coördinator die het voor mij kan regelen hier, maar ik kreeg maar geen antwoord. Nieuwe mail, geen antwoord. Iemand anders gemaild. Geen antwoord. De directeur gemaild. Geen antwoord. En dan op 18 september, VOILA, daar was ‘ie dan: antwoord! 'Unfortunately it's not possible to take this course'.
Potverdikkie.

Maargoed, er is nog steeds contact en ze gaat rondvragen voor een privézangdocent, zodat ik toch mijn zangkunsten hier in Pécs kan verbeteren ;)
Het is inmiddels 19 september geweest en ik heb in totaal vier vakken gekozen, naast Strategic management en foundation marketing heb ik ook nog twee psychologievakken: theories of emotions en behavioural views of personality (die laatste moest ik toch even weer opzoeken). Het voordeel van je vakkenpakket zelf samenstellen, nadat je weet wanneer de colleges plaatsvinden, is... dat ik alleen les heb op maandag, dinsdag en woensdag. Het is wel fijn om de rest van de dagen dan alle tijd te hebben voor huiswerk. :)

Eens even denken, wat maak ik hier allemaal nog meer mee. Ahaaa oja wacht, het keukengerei avontuur! Nouja, echt een avontuur moet ik zeggen was het nou ook weer niet, want gelukkig bood een mentor - iedereen krijgt een mentor toegewezen die je hier kan helpen met allerlei zaken - zijn auto te leen aan, maar het herinnert me wel weer aan het koken hier. Dat valt namelijk allebastens tegen! Niet zozeer omdat de pannen hier anders zijn, er geen fornuis is of ik mijn skills ben verloren, maar je begrijpt de uitleg op de verpakkingen niet! Tot nu toe is de grootste blunder het feit dat we rijst met championsoep moesten eten, in plaats van championsaus. Bij nader inzien is het logisch gezien het feit dat het naast de soepen in zak stond, maar kom op, de rijst stond aan de overkant.

Mijn Hongaarse kennis faalt dus soms nog wel aardig, maar toen ik zondag télefonisch twee taxi's heb besteld in het Hongaars heb ik mezelf wel weer even voorzien van een schouderklopje. Het bestellen van taxi's is denk ik toch m'n specialiteit. Toch moet ik bekennen dat ik besloten heb niet verder te gaan met Hongaars leren - ondanks dat de lessen netjes op maandag en dinsdag vielen. Ik heb welteverstaan 1 les bijgewoond, maar de lerares van ongeveer 60 jaar oud zou een ontzettend goede oma zijn, maar als lerares kon ze me niet boeien. In plaats van nieuwe dingen leren, wilde ze de eerste drie weken alles eerst herhálen. Dit zou betekenen dat alles wat ik in viér weken heb geleerd allemaal in drie weken nog een keer zou krijgen. Mijn motivatie boekte toen spontaan een vakantie naar een relaxed oord en ik ben gestopt.

Het eerste volle weekend hier was er een met prachtig weer en zondag zijn we dan ook naar een meer hier in de buurt geweest (met de desbetreffende taxi's ;) ) en daar heerlijk de hele middag in de zon gelegen en gezwommen. We is in dit geval een gemengde groep van 10 met Duitsers, Polen, Fransen en 1 Nederlandse. Ik vind het nog steeds prachtig om allemaal mensen uit verschillende culturen te ontmoeten. Je ziet ook zeker het verschil, qua gedrag en instelling vooral. De Amerikanen hier zijn týpische Amerikanen, zo aanwezig als het maar kan en... aaah wacht, niet helemaal typisch, want deze jongens zien eruit alsof ze in de sportschool wónen. De Spanjaarden zijn de die hard partypeople hier, de Fransen proberen dit te evenaren en samen met Daisy - het andere Nederlandse meisje hier - gaan we het meest om met de Duitsers hier. Ik begin me dan ook steeds meer af te vragen wáaarom ik in godsnaam niet beter op heb gelet tijdens Frans en Duits op de middelbare school. Als ik hier een Fransman tegenkom open ik altijd met de enige zin die er vloeiend uitkomt na zes jaar Franse les: ‘madame, s'il vous plaît, je voudrais allez aux toilettes' (Mevrouw, mag ik alstublieft naar de wc?)

Aan de andere kant zorgt het wel altijd voor een grote lach op het gezicht wat mijn gebrekkige Frans weer compenseert.

Het volgende weekend werd het tijd voor een uitstapje naar een ander land, geen Frankrijk, maar wederom Kroatië! Pécs ligt erg dicht bij de Kroatische grens en met z'n negenen - 7 Duitsers, 2 Nederlandse - hebben we een busje gehuurd om vrijdagochtend in vier uur naar Zagreb te rijden! Twee weken ervoor was ik ook al in Kroatië, maar omdat ik eerder weg moest, miste ik de tijd om naar de Plitvice meren en Zagreb te gaan. En dat is inmiddels ingehaald! Zagreb is een erg leuke stad om een weekend te verblijven: overdag wat sightseeing en 's avonds stappen. Zaterdag zijn we naar de meren gereden en dat was zó ontzettend mooi. Ik zal wat foto's uploaden, zodat jullie ook overtuigd worden om er eens heen te gaan!

Het weer bij de meren was redelijk, het was nou niet súperkoud, maar nou ook niet dat je zegt ‘joah lekker warm vandaag!'. Helaas had ik niet de meest warme kleding mee naar de meren, simpelweg omdat deze nog heerlijk in m'n warme kast in Nederland liggen. 29 september komen m'n ouders en als het goed is, wordt dan een groot deel van mijn garderobe - met name mijn winterjas - overgebracht naar Pécs. Tot die tijd moet ik het dus nog met m'n zomerkleding en wat blazers doen. Ik was toch een beetje bezorgd, want ik had geen zin om de hele dag verkleumd rond te lopen. Ik liep dus een willekeurige souvenirshop binnen en na een zoektocht naar een jas die ze niet hadden, liep ik op tegen de oplossing van de eeuw: wodka. Samen met de twee winkeldames die niet meer bijkwamen van het lachen toen ik ze aansprak met 'Hello, I've got a question! Can you recommend me a drink that will keep me warm today?' ben ik op zoek gegaan naar een gepast drankje en ik verliet de winkel met een prachtige miniverpakking brandy.
- Pa, ma, het werd die dag uiteindelijk prachtig weer, dus ik heb de alcohol niet nodig gehad! ;) -

Zondagavond kwamen we weer terug in Pécs en meteen werden Daisy en ik met de neus op de feiten gedrukt: daar was ‘ie dan, een mail in onze inbox met de woorden 'Wednesday evening country presentation of the Netherlands!'. In drie dagen moesten we met z'n tweeën een film in elkaar flansen die woensdagavond aan meer dan 150 Erasmusstudenten werd getoond. Zondagavond waren we erg moe, maandag moest er dus gestart worden. Maandag waren we erg druk en konden we alleen 's avonds wat voorbereidingen treffen. Dinsdagochtend begon ik dan eindelijk met het monteren van de film, maar na een uur flink stressen bleek dat het gewoon niet werkte, omdat mijn computer te sloom was een goede film te maken. Ik moet zeggen dat ik toch in weken niet zo'n druk voelde om iets af te krijgen. We hebben de hele middag gezocht voor een oplossing: inclusief een uitstapje naar een Hongaarse computernerd op de derde verdieping die me kon vertellen dat de reden dat mijn C-schijf bijna vol staat is dat ik 30 films op m'n computer heb staan, al fluitend en lachend zijn we terug gelopen, maar na het verwijderen van alles behalve Gooische Vrouwen werkte het helaas nóg niet. Uiteindelijk was daar onze Ed uit Litouwen die Pinnacle op de computer van Daisy kon installeren, en zo konden we om 18:00 uur eindelijk beginnen met de presentatie van de dag erop. God-zij-geloofd-en-geprezen is het gelukt en woensdagavond konden we dan eindelijk shinen met onze presentatie! Na wat technische en montageprobleempjes kwam na 20 minuten toch onze presentatie op het scherm en naderhand hebben we er veel positieve reacties op gehad :) Ook hebben we typisch Hollands gekookt, naja, Hollandse hapjes gemaakt voor iedereen en al met al was 't een mooie avond! Die weer eindigde in de kroeg.

De volgende dag was het donderdag, zonder kater stond ik 's ochtends op, nog niet wetend dat het een van m'n mooiste dagen tot nu toe zou worden. Na het sporten 's ochtends, het kopen van een bloemetje voor op m'n kamer in een lokale bloemenwinkel met een pracht van een vrouw achter de kassa die zowaar nog Engels kon spreken ook nog, werd het tijd om de aankoop van de eeuw te doen. Jahaaaa ik heb het over: DE FIETS! Voor 35 euro heb ik een prachtige heuvelproof exemplaar! De fietsenmaker - zonder tanden - was een geniale vent, toen hij doorhad dat ik uit Nederland kom, kon hij maar niet ophouden over 'Alee Lieeu'. 'I'm sorry, what exactly?' 'Alee Lieeu', zegt ie weer. En toen de beste man zijn linkerhand gebald schuin voor ‘m hield en de andere voor z'n lichaam heen en weer bewoog had ik ‘m: ANDRÉ RIEU. Verder vond hij de 'mills' en 'tluuups' ook donders interessant. Nadat ik het afscheid nam van m'n nieuwe makker en op mijn nieuwe aankoop wegreed, och man, ik was zó gelukkig! Ik heb nooit geweten dat ik zo blij kan zijn met een fiéts! Compleet stralend besloot ik niet direct terug te gaan naar de dorm, maar een grote omweg te nemen en ik heb geshined jongens!

En dan. Ja dan. Dan kom ik bij het hoofdstuk van dit verhaal waar ik eigenlijk meteen al over wilde beginnen, omdat het nog vers in mijn geheugen en neus gegrift staat: maar ik kon me bedwingen. Maar hier komt ‘ie, het meest spectaculaire verhaal tot nu toe. Naja, degene met de meest spectaculaire uitkomst tot nu toe. Het begon allemaal afgelopen weekend: het Wondercamp weekend! Een kamp dat wordt georganiseerd voor ruim 250 Erasmusstudenten die dit semester in Hongarije studeren. Een weekend vol met Palinka, spellen, feesten, chillen, feesten en geniet'n van het studentzijn! En dat heb ik gedaan. Vrijdagmiddag kwamen we aan en het was meteen al 1 groot feest. Ik zag m'n oude vrienden uit Budapest weer terug, heb heel veel nieuwe mensen ontmoet en dit alles onder het genot van een heerlijk zonnetje, een biertje en uitzicht op het Balatonmeer. Tot vrijdagavond 23:10 uur. Terwijl u wellicht in Nederland de tv afstelde op Nederland 2 om de film Shocking Blue te kijken of richting Haren vertrok om daar eens goed te feesten, besloot ik dat het tijd werd voor een nieuwe look. Yes, rond die tijd ben ik naast het Balatonmeer op wat rotsen gevallen en heb ik mijn neus gebroken.

Een korte samenvatting van de rest van de avond: ziekenhuis, röntgenfoto's, bevestiging van breuk, geen pijn, wel een heldhaftige nieuwe look. Korte samenvatting van de rest van het weekend: 'OOOOOOOOOH! What happened to you?!'

Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk hoe vreselijk lief iedereen was! Het was mijn eigen domme fout om te vallen, maar mensen verzonnen al excuses dat het toch echt niet mijn fout was, maar 'Ah it's such a uneven place here!'. Zaterdagochtend heb ik gelijk maar naar huis gebeld, correctie: naar pa gebeld. Ik dacht, die reageert waarschijnlijk wat meer nuchter dan mam en inderdaad. Een betere reactie kon ik me ook niet wensen: 'Och Eln, ie kunt ‘r niks meer an doan, dr bunt argere ding' in 't leem' en verget nich om gewoon te geniet'n van 't weekend'. En dat heb ik gedaan ook. Ik had de hele zaterdag en zondag een tophumeur van jewelste en heb met alle liefde de zin 'Yesterday evening I fell down, and I broke my nose' herhaald. Op een gegeven moment had ik zelfs een groep van zo'n twintig mensen om me heen verzameld die elkaar met verwonderde gezichten aankeken toen ik mijn standaardzin er weer ingooide. Aan aandacht geen gebrek.

Verder moet ik zeggen dat ik wel ontzettend geluk heb gehad. Mijn tanden zitten nog helemaal op hun plek, ik kan gewoon ademen door mijn neus, hij staat niet scheef, ik heb geen pijn en ik heb alleen twee kleine schaafwonden op m'n neus en voorhoofd. Vandaag ben ik naar de dokter geweest en die heeft me verteld dat er waarschijnlijk geen verdere operatie nodig is en dat ik binnen twee weken weer zo goed als de oude ben.

ZO. Ik denk dat jullie na zo'n 4 A4tjes tekst weer zo goed als bijgepraat zijn! Het is inmiddels alweer 12 uur geweest, dus tijd om zo te gaan slapen. Ik ga de komende twee weken maar wat rustiger aan doen - sporten zit er de eerste week in ieder geval niet in - and in the end, everything will land on his potes!

Heel veel liefs van uw klunzige feestganger,
Ellen

NAC Breda

HOLAAAA everybody!

Ja daar is ze weer hoor, eindelijk internet, eindelijk tijd: eindelijk een nieuwe blog! Het is vandaag 3 september, hmm wacht, er was wat op die dag. Yes mèn, mijn eerste schooldag! Maarrrr ik zal eerst beginnen waar ik gebleven was: ruim anderhalve week geleden.
Die goede oude tijd van het leren voor mijn Hongaarse tentamens. Nouja, ja, ik heb zeker wát voorbereidingen getroffen voor de twee testen. Donderdagochtend was het tijd voor mijn schriftelijke tentamen die wonderbaarlijk aardig ging, ik heb een 7.9 ontvangen voor mijn Hongaarse writing skills. Ook mijn mondeling de dag erop ging goed genoeg om vrijdagmiddag het cerficaat met de hoogste waardering in ontvangst te nemen. Ik heb blijkbaar toch iets goed gedaan jongs! Ik moet zeggen, ik was toch wel even trots op mezelf. Dus heb ik mezelf maar getrakteerd op een schouderklopje, twee grote bollen ijs en een stapavond van jewelste. Verder werd het aan de andere kant ook tijd om te vertrekken... Het eind van de vier weken was echt aangebroken en die vrijdagmiddag hebben we van enkele mensen al afscheid genomen. Ikzelf moest ook vertrekken uit het instituut, aber glücklig könne ich zwei Nachten logieren bei mein neue Deutsche makkerin Jule. (Inderdaad, mijn Duits is nog steeds niet wat het ooit had moeten zijn).

Die avond verzamelden we met een grote groep in een park om samen wat te drinken en te kletsen. Grote groep is deze keer echt van toepassing, want echt bijna iedereen van de language course was er! Zelfs de Japannertjes - inclusief Hello Kitty tasjes (prachtig!) - waren van de partij. Daarna werd het stappen tot in de zeer vroege uurtjes en om 5 uur was het dan ook mooi geweest. Huppa, terug na het appartement van Jule, met een tussenstop bij de kebabzaak. Björn en Jule waren al lang en breed aan het eten toen ik eindelijk aan kwam met mijn Gyros en de mededeling dat ik na dit broodje echt moest gaan slapen, want ammehoela: ik was kapot. Björn en Jule keken elkaar aan en begonnen allebei te lachen. Vervolgens richtten ze hun hoofden naar mij en begon Björn nog half lachend tegen me te spreken 'Euuh Ellen, we have a kind of problem I think... Haha euuuh okay how to say it nice... Okay it is like this: Jule forgot her keys, there's no one else home, so we cannot sleep at her place.' Oooooooh noh.
Kijk, ik ben zelden chagerijnig, maar wanneer ik moe ben, dan heb ik een bed nodig. En alles, wat tussen mij en dat bed instaat, daar praat ik maar niet tegen, want dat is beter voor ieders gezondheid. Op de goede gezondheid antwoordde ik dan ook maar keurig zo kort mogelijk 'Oké, dan slapen we weer op het instituut' en zo sliep ik die nacht weer in mijn eigen bed, zonder beddengoed op dezelfde kamer waarvan ik die middag mijn sleutel had ingeleverd - maar godzijdank, niet de deur op slot had gedaan.
Haha en nu kan ik er ook wel weer om lachen eigenlijk.

Maargoed. De volgende dag werd ik dus weer wakker in mijn oude vertrouwde kamer en ik had echt een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik ontzettend blij met de goede afloop van de taalcursus en de leuke mensen die ik ontmoet heb, maar aan de andere kant was ik toch echt wat verdrietig dat iedereen weer zijn eigen weg ging. Praten is het nieuwe zwijgen, dus ik heb het er gewoon over gehad met wat mensen en voila daar was ‘ie weer: mijn goede humeur!
In de avond heb ik een bezoek gebracht aan Martine en haar nieuwe appartement en daarna op tijd naar bed, want zondagochtend om 6:15 uur zou ‘ie vertrekken: de trein naar Kroatië!

Samen met Björn, Jule en Martine heb ik een kleine vijf dagen doorgebracht in Kroatië. We zijn eerst naar Zadar gegaan: een ontzetten leuk kuststadje, maar er is voor jongeren eigenlijk... niks te doen. Dinsdag besloten we dan ook door te gaan naar Split: een stuk groter, meer stranden, meer jongeren, pubcrawls en de beste beslissing die we hadden kunnen maken. Heerlijk om lekker aan het strand te liggen - tussen voornamelijk Duitsers en Britten - en even nergens aan te denken, behalve jezelf in te smeren.

Vrijdagochtend om 9:00 uur heb ik de bus terug naar Zagreb genomen om vervolgens vanuit daar de trein te pakken naar Budapest. En zaterdagmiddag werd het dan tijd om af te reizen naar mijn voorlopige eindbestemming: Pécs! De rest bleef achter in Split en na een kort afscheid nam ik dan ook plaats in de bus waar even later een Japanse jongeman mij vergezelde. Het begon al prachtig toen de ‘conducteur' ons aanzag als een stel en onze kaartjes samen met het bonnetje aan elkaar niette, en toen de beste vrind in slaap viel en met z'n hoofd op mijn schouder belandde moest ik toch echt wel even hardop lachen. Ik was vrij moe, dus ik heb niet veel met ‘m gepraat, maar toen we bijna in Zagreb waren, wilde ik toch een poging wagen. 'Hey, where are you from?' 'From Jaapaan' 'Aaah yes, I already thought something like that! And why are you here in Europe?!' '...', ik kreeg een breed lachend gezicht als antwoord, want hij had geen benul wat ik vroeg. Na enkele pogingen het gesprek gaande te houden, besloot ik maar te stoppen, want hij beantwoordde bijna al mijn vragen met gegiechel en een vragend gezicht toe ;) Toen we aankwamen bij het busstation was ik dan ook compleet overdonderd toen hij opstond, z'n spullen pakte, bye zei, zich omdraaide, zich bedacht, zich tot mij richtte en de magische woorden sprak: 'Excuses me, euuh... picture outside? You? For memory!' Ik moest zo hard lachen en na een prachtig kiekje ben ik nu verzekerd van een plek in een Japans plakboek :)

Na een kort rondje Zagreb met een groenteman die me na een prachtig gesprek een gratis nectarine aanbood, drie Zuid-Koreaanse missionarissen die me aanspraken of ik iets wist van 'The happany mother' - ik heb nog steeds geen flauw idee, maar als ik naar een kerk wilde gaan, dan kon dat in Amsterdam en Rotterdam - en het realiseren dat Kroatische mensen over het algemeen echt ontzettend aardig en behulpzaam zijn (echt!), pakte ik de trein naar Budapest. Om 16:15 uur vertrok ‘ie en ik was er 20 minuten van tevoren en vond er een lege coupé. Ik bedoel niet zo'n heel treinstel, maar een deel van dat treinstel met zes plekken dat je kunt sluiten. Aangezien ik echt even wilde slapen, heb ik alles op alles gezet om alleen in de coupé te blijven. Ik heb de deur gesloten, de gordijnen dicht gedaan, twee stoelen gevuld met mijn twee tassen, en - asociaal als ik me gedroeg - drie anderen gevuld met mijzelf. Vervolgens deed ik net alsof ik sliep en toen de trein ging rijden lag ik nog heerlijk in m'n eentje. Tot vijf minuten later: vier Duitse knulletjes van 18-20 jaar oud kwamen met hun backpacks en handen vol bier binnenvallen. Jongens, jongens, ik tref 't weer. Toch was het uiteindelijk nog best vermakelijk en ruim zes uur later kwam ik zonder slaap, maar helemaal intact aan in Budapest.

Zaterdagochtend was het opfristijd en na wat hardlopen, een douche, een lunch bij Erica wilde ik om 15:00 uur de trein pakken, maar die was me te snel af. Ik had me flink verkeken op het sjouwen van een koffer en twee tassen én het vinden van de juiste weg. In de vier kilometer die ik heb afgelegd, ben ik door drie verschillende mensen geholpen met het vinden van de weg en het dragen van mijn koffer ;) Het werd dus de trein van 40 minuten later en tegen 20:00 uur kwam ik compleet bezakt aan in Pécs. Een Nederlandse vriendin raadde me aan daar niet weer te gaan sjouwen met al m'n bagage en gewoon een taxi te nemen: en dat heb ik gedaan. Ik was het adres compleet vergeten, maar gelukkig raadde de taxichauffeur al waar ik heen moest. Het is toch eigenlijk vooral in de taxi dat ik mijn Hongaarse skills weer in de strijd gooi. Stuk voor stuk vinden ze het prachtig, maar een korting heb ik achteraf alleen nog nooit gekregen ;)

En jahaa hier zit ik dan! In mijn kamer in het Boszorkány hostel in Pécs. Tijd voor serious business: studeren! Vandaag hebben we wat oriëntatiedingetjes gehad, praatjes van wat coördinatoren hier met wat zinvolle informatie en verder hebben we met een groep Duitsers wat keukengerei gehaald.

Och ik merk het al, ik sla weer donders veel over. Toen ik hier zaterdagavond aankwam, was ik misschien nog het meest nerveus over wie mijn kamergenote zou worden. Je moet er ten slot toch een half jaar mee samenleven en het zou toch mooi zijn als je het dan goed met elkaar kunt vinden. Godzijgelooftengeprezen, ik heb weer geluk. Ditmaal leef ik samen met een Frans meisje: Marina. Ze houdt ook van uitgaan, van sporten, is ontzettend lief en ik denk dat ik het daar wel mee ga uithouden! De tijd zal 't leren, maar toch, de eerste indruk is positief.

Zaterdagavond werd er meteen koers gezet naar het centrum en na enkele drankjes werd de tocht voortgezet naar een club, waar we de rest van de avond hebben doorgebracht. Omdat ik ook vier weken in Budapest heb gezeten, ga je toch vergelijken en deze groep is zeker anders dan die in Budapest. Er zitten hier meer mensen met een duidelijke persoonlijkheid en ik verwacht dat er in de toekomst ook zeker wat ruzies tussen mensen zullen komen. Toch maakt het deze groep ook echt heel erg tof. Uiteindelijk is namelijk bijna iedereen hier alleen en staat bijna iedereen hier open voor een mooi gesprek. Juist omdat iedereen zo anders is, vind ik het donders interessant om met ze te praten. Het is leuk om te zien of mensen sarcasme begrijpen en hoe ze er op reageren.

Mijn Engels is ontzettend verbeterd na mijn tijd in Budapest en mijn twee dagen hier. Toch als ik zeg 'I'm from Holland' krijg ik de helft van de tijd te horen 'Aaaaaaah nice!! From Poland!!' en ook mijn naam gaat ook nog niet altijd even soepeltjes: 'Gggellen!!' 'Hellen!'. Het is superleuk om te zien hoe enthousiast mensen zijn. Och ik bedenk me nu toch ineens een jongen uit Spanje. Hij is ontzettend fan van voetbal en als ik zaterdagavond mijn klompen aan had gehad zouden ze breken: 'Yes, I know som of the cities in Holland!' 'Well, tell me!' 'Aamsterdam, Rotterdam. And Ggggggroningen? Oetrecht? Twwwwente? Eindhoven? Ado Den Haaaag? Breda?' BREDA jongens, alleen maar omdat NAC er vandaan komt. Pelayo is spontaan m'n held geworden en na twee dagen kan ik ook eindelijk zijn naam onthouden.

Phoe en nu ga ik er echt een eind aan breien! Ik pak nog even een biertje uit de koelkast, join de rest van de groep en dan ga ik maar eens een slaapje wagen. Morgen heb ik geen les, maar dan ga ik op zoek naar schoenen.
Yes: schoenen!
Sinds zaterdag hebben en mijn sandalen en mijn slippers het begeven. Het wordt dus tijd voor wat nieuw schoeisel om nog een beetje fatsoenlijk voor de dag te komen met de 30 graden hier!

Ik wens jullie nog een ontzettend fijne avond! - ik bedenk me nu dat ik compleet niet meer ben teruggekomen op de Duitsers en het keukengerei, aaaaaaah dat komt nog wel, ooit! Ja want er zijn hier veel Duitsers, veel Fransen en vooral: muchos Spanjolas! Ofzo. Si si, muy bien, Hola supermercados, en dan houdt mijn Spaans op. Oké ik dwaal alweer af: een hele fijne avond, geniet nog van misschien de laatste dagen vakantie en tot de volgende blog!

Heel veel liefs uit Pécs,
Ellen

- Aaaah en nog heel snel: bedankt voor alle leuke reacties op mijn blogs! Ik vind het ontzettend leuk dat jullie me volgen :)

Amen ;)

Ik ben Hans

Gutenabend kluge leute!

Das nou niet helemaal de taal die ik hier leer, maar overmorgen en vrijdag heb ik mijn examens en ik heb zelf het idee dat ik er de ballen van begrijp: DUS, is mijn logische studentenstap dat ik het maar uitstel, zodat ik daar niet aan hoef te denken.
Want mensen, in plaats daarvan doen we andere dingen. Jeweetwel: léukere dingen. Oké ik voel me nou even een slechte student van jewelste - in het speciaal omdat Martine net binnen komt wandelen en vertelde dat ze de hele middag huiswerk heeft gemaakt -, maar toch zal ik voor jullie een korte samenvatting geven van mijn week. Dan hebben jullie in Nederland ook weer een geldige reden om je taken even opzij te zetten.

Hmm ik was geëindigd met de winetasting. Het was een lezing in de bibliotheek met allerlei info over Hongaarse wijnen: met na drie kwartier het openen van de flessen wijn! Door het schrijven en posten van de blog, kwam ik pas na die drie kwartier binnen, dus ik werd meteen voor de spreekwoordelijke leeuwen gegooid. Het waren prima wijnen en ik dacht leuk, maak ik ook eens een wijnproeverij mee. Maaaaaarrr, toen had ik afgelopen zaterdag nog niet meegemaakt.

Afgelopen zaterdag stond er een excursie naar het Balatonmeer op het programma. Volgens de touristguide het grootste meer in centraal Europa en de foto's zagen er toch ook zeker niet onaardig uit, dus het vertrek om 7:45 uur had ik er voor over. Na een busreis van ruim 2.5 uur kwamen we aan op de plek van bestemming en joahoaaaaaaa: op zich zag 't er daar best mooi uit (foto's worden geupload!). Na een volleybalsessie in het water en - ondanks het vijf keer insmeren - een gezellig rood velletje, werd het om 14:00 uur tijd om te gaan. WANT, er stond wederom een wijnproeverij op het programma! Geen reden voor gezeur dus en loom van de hitte stapten we op de bus naar een prachtige locatie bij het Balatonmeer voor een wijnproeverij. Daar kwam ik wederom tot de ontdekking dat we in Nederlands GEZEGEND zijn met een vlak land. Een klim van naar m'n gevoel 3 kilometer en in het echt 550 meter deed mij daar toch weer naar terugverlangen. Ware het niet dat het uitzicht dan wel weer fenomenaal was. Hier volgt van dit uitzicht een reconstructie: doet uw ogen dicht.
Oké, dat leest vrij lastig. Stel je dus vóor dat je je ogen dicht doet. Zie je dat? Daar in de verte, dat groene eilandje? Volledig omgeving door water? En dat dan weer omgeven door lichtglooiende heuvels met witte huisjes en rode daken? Je moet natuurlijk wel even verder kijken, want direct voor je neus zie je honderden meters ver wijngaarden, vol met bijna rijpe druiven en eveneens af en toe een huisje met een rood dak (en een grootse elektriciteitskabel, maar die laten we dan voor het romantische beeld even weg). Kortom: 't zag er mooi oet.
Door middel van een tolk werd ons duidelijk gemaakt wat de bedoeling was van de wijnproeverij: we zouden verschillende lokale wijnen te proeven krijgen. Nou waren de wijnen op zich natuurlijk best lekker en smakelijk enzo - en daar zou ik best een kantje over kunnen volschrijven -, máaaar de manier waarop de wijn werd verdeeld en de gevólgen van het wijnproeven zijn een stuk leuker.
De vrouw die het geheel leidde had namelijk niet een paar flessen wijn achter staan waarmee ze onze glazen wel even zou volschenken, maar er stond in de open ruimte tussen de tafels een grote kruik: vol met wijn. Toen het tijd werd voor het eerste wijntje pakte ze er een soort glazen holle staaf bij, met in het midden een groter reservoir (ik hoop dat u zich er iets van voor kunt stellen, want zelf zou ik als onwetende geen benul hebben. Och, het zou trouwens ook zomaar kunnen dat dit traditie is bij een wijnproeverij want ik heb er natuurlijk nog zo goed als geen meegemaakt: maargoed). Het ene end ging in de kruik, de andere in haar mond: en zuigen maar! Ik vond 't geniaal, door middel van haar zuigkracht kwam het reservoir vol te zitten met wijn en haalde ze het geheel uit de kruik en met haar wijsvinger hield ze de wijn aan het uiteinde tegen. Ze liep naar de eerste tafel. Haar wijsvinger schoof langzaam opzij. Ze keek geconcentreerd lachend naar het achterste wijnglas. Monden vielen open. Want godsallemachtig, met een prachtige straal spoot ze de wijn feilloos en zonder te knoeien in het glas! Helaas ging dat bij onze tafel niet geheel vlekkeloos, maaaaaar toch: hulde! Twee wijn in combinatie met hitte zorgen toch voor veel lachende gezichten en daar werd dan ook op ingespeeld. We mochten zelf proberen wijn op te zuigen en in te schenken! Ik had zojuist verteld dat ik dat wel eens wilde proberen en dat hadden mijn tafelgenoten meegekregen. Het directe gevolg was dat ik onder luid gejuich en aanmoediging voor de ogen van zo'n 50 anderen de heerlijke kans kreeg om mezelf flink voor schut te zetten. Het viel niet mee, maar ik heb zowaar twee héle glazen wijn kunnen inschenken ;) Met de ronde werden ook de mondstukken steeds creatiever. De vrouw van de winetasting kwam voor de mannen met een buis in de vorm van een vrouw met flinke tieten, en voor de vrouwen een grote penisvormige buis. Het mooiste vond ik het bescheiden en beleefde Japanse meisje dat het ook gewoon heeft geprobeerd: zo zie je die schattige Aziatische meisjes toch van een andere kant.
Korte samenvatting van de rest van de avond: iedereen dronken, in de bus: iedereen slapen, bij terugkomst: iedereen wil verder slapen, om middernacht: iedereen gaat toch uit.
De volgende dag was dan ook slaapdag. Zoals het een echte Temminktelg betaamd, werd het hier 15:00 uur toen ik mijn ogen opende. Al zou ik thuis al lang en breed uit bed zijn gejaagd. Ik moet zeggen dat de rest van de dag samengevat kan worden in de volgende regel:

Inderdaad, die regel is leeg.

Vol met energie werd ik dan ook de volgende ochtend wakker. Al was het maandag, dit keer geen les, want de Hongarianen, tja wat is het eigenlijk, och tuurlijk: Hongaren, hebben bedacht dat 20 augustus een uitstekende datum is voor een feestdag. Ben ik het compleet mee eens. Met z'n allen dus op weg naar het Buda Castle. Een ontzettend groot gebouw op een heuvel naast de Donau die niet te missen valt, maar ik nog niet van dichtbij had gezien. Het was er ontzettend mooi, het kasteel zelf, maar het uitzicht vooral weer - Ai ai ai, die Hongaren weten wat uitzicht is -. Over weer gesproken, het was wel ónt zet tend heet die dag, gisteren vertelde de neef van onze lerares dat het de warmste week van het jaar is. En you can feeeeel it.

Desalniettemin was het zeker de moeite waard om in en rond het Buda castle te kijken. Er was een grote markt met authentieke Hongaarse producten en, omdat het een nationale feestdag was, waren ook alle musea gratis toegankelijk. De bofkont dat ik ben, mijn lievelingsbezigheid. Toch vond ik dat ik er even moest gaan kijken en zowaar, de schilderijen kon ik best waarderen! Misschien zit er ergens, diep verstopt achter mijn dunne darm, toch een soort cultuurknobbel? Laten we dan in ieder geval hopen dat ‘ie de taalknobbel niet verdrukt, want die ga ik nodig hebben dezer dagen. Nu ik dit schrijf is het alweer een dag later (het eerste examen is morgen) en met enige trots kan ik u melden dat ik de hele middag heb geleerd. De hele middag heb geleerd. - Phoe ja ik herhaal het even, dan zien m'n ouders deze zin in ieder geval niet over het hoofd ;) -

En dan, aja de feestdag! St. Stephen's Day is de naam en voor de betekenis wijs ik u door naar mijn grote vriend Wikipedia. Al doet de betekenis er voor de toerist, of verloren Hongaarslerende student ook niet echt toe, want de sfeer in de stad is gewoon donders mooi. De dag was ontzettend leuk, maar eigenlijk begon alles in de avond. Tegen een uur of zes verzamelden we met een groep in de lobby van het instituut om via de 24-uurswinkel naar de Pestzijde van de Donau te gaan. Daar vonden we een mooi plekje, op de tramrails, naast de Donau om het vuurwerk te gaan kijken. Vuurwerk? Ja man, vuurwerk! Om 21:00 uur precies begon het, vanaf drie grote vlonders werd er aan kapitalen in de lucht geschoten. Soms heb je van die momenten dat je compleet gelukkig bent en ik had er een te pakken hoor. Met het Buda castle op de achtergrond, samen met je nieuwe vrienden aan de Donau kijken naar een immens vuurwerk, vanaf een trámrail... neuuu dat ha'k een maand geleden nog niet zien aankomen.

En dan nu nog maar drie dagen en dan zit het leven in Budapest er voor mij voorlopig op. Ik krijg veel de vraag hier 'Ellen, don't you regret the fact that you're not gonna stay here?' en misschien wel, want de stad is echt vet. Misschien ook niet, want ik kijk er ook ontzettend naar uit om op 3 september in Pécs te beginnen. Ik heb vandaag mijn rooster gekregen en het blijkt dat de roostermaker geen vrijdag kent - het rooster bestaat serieus alleen uit maandag, dinsdag, woensdag en donderdag-, dus dat gaan lange weekenden worden! Superfijn, want dat betekent dat ik de tijd heb om te gaan reizen. Ik twijfel of ik het volgende moet gaan zeggen, omdat het dan al helemaal lijkt alsof ik een zorgeloos en ideaal leven leidt. Oké ik doe het snel: ik vertrek zondag voor 6 dagen naar Kroatië! Een retourtje Zagreb kostte met z'n 30€ nog minder dan een retourtje Goor - Amsterdam, dus met z'n vieren (en uiteindelijk met zes of zeven) gaan we ons leven verrijken aan de Kroatische kust.

En dan wordt het tijd om te stoppen met schrijven. Ik zou nog hele verhalen kunnen vertellen over het leren van Nederlandse liedjes aan de Duitsers hier 'Schatze mag ik dir Fotoooo, hab je n foto fur mijjjj', 'Oké almost, it is SchatJÉ mag ik je fotooo', het leren van bruikbare Nederlandse zinnen aan Spanjaarden 'Iek ben Hans. Iek ben gewleldig. Jij het een lekkr kontjen' en de rondleiding in Budapest die we kregen van onze lerares - ontzettend gaaf, je ziet zulke mooie plekken die toeristen godzijdank nog niet ontdekt hebben.

Ik wens jullie allemaal nog een superfijne avond en dan ga ik stiekem toch nog maar even snel wat Hongaars doornemen és akkor ti ... oké, ik moet inderdaad nog even oefenen: en tot de volgende blog mensen!

Veel liefs uit Budapest,
Ellen

Boldog boldog boldog születésnapot

Jó napot mensen!

Heeft u nou altijd al een Hongaars verjaardagslied willen leren? Grijp uw kans!

http://www.youtube.com/watch?v=rrgnCtsVALI
(Naast Hongaars praten, leren we nu ook Hongaars zíngen)

De derde week is alweer ingegaan mensen. De eerste twee weken hebben we Hongaarse les gehad van Zita, een ontzettend lieve vrouw die dól is op stencils. Ik denk dat we met de groep van tien die we hebben, wel zo'n 20 bomen hebben mogen bekladderen met ons beste Hongaars. Vandaag was er wisseling van de wacht en deze keer hebben we iemand met wat meer pit, wat ontzettend handig is om je gedachten bij de les te houden. Ik heb zelfs het idee dat ik in de 3 uur les vanochtend evenveel heb geleerd als de twee weken ervoor. Nouja, vooral núttigere dingen. We hebben eindelijk leren zeggen hoe oud we zijn, wat we studeren, waar we gaan studeren en leren vragen hoeveel iets kost, wat iemand aan het doen is en een antwoord produceren lukt nou zowaar ook nog. In de bus had ik gisteren een gesprek met twee Hongaarse mannen en die vertelden me dat Hongaars na - als ik het me goed herinner - Chinees en Arabisch de moeilijkste taal is om te leren.

En waarom zat ik gisteren in de bus? Jahaaaaaaaaa komt ‘ie dan hè: SZIGET! Eindelijk was het zover, afgelopen weekend twee dagen naar Sziget. Zaterdagochtend gingen we met iedereen van de language courses en hebben we in groepen opdrachten gedaan. Opdrachten als: ‘learn three foreigners how to order a beer in Hungarian and let them do it for real' en leer andere buitenlanders een traditionele Hongaarse dans. Echt, dit hoef je mij niet twee keer te zeggen. Ik vind zoiets echt prachtig, dus met al m'n enthousiasme heb ik een Engelsman, Fransman en Nederlander een bier laten bestellen (bij een bar waar geen bier te krijgen was, aangezien die arme mensen eruit zagen alsof ze geld kregen voor de grootte van hun wallen en het half 11 's ochtends was) en twee anderen een prachtig staaltje Hongaarse volksdans. Verrassend genoeg was het vrij koud zaterdag, mijn shorts en hemdje voldeden niet echt, dus na een korte omkleedsessie bij het instituut werd het in de avond tijd voor onder andere Snoop Dogg (groot fan, áltijd al geweest). In de avond heb ik een taxi teruggenomen naar het instituut (zou me zo'n 17 euro kosten, ik denk ammehoela, dus na lang gezeur en een chauffeur die geen Engels sprak heb ik het voor minder dan 10 euro kunnen fiksen). Och dit brengt mij toch op de dag erop: wederom een taxi terug vanuit het centrum. Eerder deze week kreeg ik te horen dat je het beste een taxi in het Hongaars kunt bestellen, want op het moment dat ze erachter komen dat je een - achterlijke - toerist ben, kun je een goede prijs wel vergeten. Met mijn beste Hongaarse accent heb ik met de woorden ‘ezer florint, somloi ut. Ötvenegy' voor drie euro een taxi geregeld!
Wat is het toch eigenlijk simpel, maar wat was ik trots ;)

Zondag was Sziget echt heel erg leuk, we hebben LMFAO gezien (I'm sexy and I know it, tudududu) die een echte show weggaf en het festival sloot af met The Killers. Chickenskin everywhere, ontzettend gaaf!
Mijn huiswerk heb ik dan ook vanochtend nog maar snel voor de les gefikst.
Vorige week was verder een, och, ik heb nog niet eens verteld dat we vorige week donderdag naar een open air pub zijn geweest om daar traditioneel Hongaars te dansen! Vandaar dat ik op Sziget ook mijn skills aan anderen kon leren ;)

Na een lecture in de middag over de Hongaarse taal (wat valt op? Wat is typisch Hongaars?) gingen we op weg en na een paar drankjes begon het hoor: DE Hongaarse dans. En wat is dat prachtig. Stel je een grote kring met mensen voor - ingehaakt - en dan maar zwieren van de ene naar de andere kant. De eerste minuut kon ik alleen maar lachen, de tweede minuut ook, de derde minuut wilde ik toch die pasjes kennen, de vierde minuut brak het zweet uit, de vijfde minuut wederom en 1 sessie duurt ZES minuten. Qua intensiviteit is het vergelijkbaar met rennen op een loopband, dus na 3 dansen kón ik niet meer zeg! Er wordt ook aan alle kanten (nouja, beide kanten) aan je getrokken, al zal dat wel aan mij liggen aangezien ik mijn richtingsgevoel op een gegeven moment ook kwijt was. Al met al was de sfeer er wel geniaal, naast toeristen waren er vooral ook veel mensen uit Hongarije zelf en dat geeft het toch echt iets authentieks! Ik ben blij dat we erheen zijn geweest.
Haha oja, dinsdagavond (vorige week) leek ons weer een mooie avond om te gaan stappen. En dat was het ook. Woensdagochtend om half 9 besloot ik dan ook - voor het eerst - maar een keer een les te missen. Dan maar een keer wat meer huiswerk voor de dag erop: slaap is heilig. Ik bleef dus heerlijk liggen, tot het moment dat er door meerdere mensen keihard op de deur werd geklopt. 'ELLÈN!' 'EELLEUUUHN!' 'GÈEEELLEN' in meerdere accenten werd er mijn naam geroepen. Voordat ik de kans had om op te staan en mijn ogen fatsoenlijk te openen, werd de deur open gegooid en keek ik recht in de gezichten van bijna al m'n klasgenoten 'HAHAHA ELLEN YOUR FACE, YOU LOOK TERRIBLE!'
En oké, ondanks de belediging, kon ik m'n lach niet onderdrukken en na een ' the teacher asked where you are, she misses you, so come on, you have half an hour to join the second half of the lecture' besloot ik dan maar om de tweede helft netjes aan te schuiven.

En dat ga ik nu ook maar weer doen: een middaglecture over wijn met vervolgens winetasting in practice!

Veel liefs vanuit Budapest,
Ellen

Stappen, stappen, uitgaan en andere dingen

Sziástok!

Ellen vogyak és Erasmus diák vogyak. Beszéstek Hollandul, Angolul, Néméthül és egy kizcit Magyarul. Tíz perc múlvus kettö óra van. ZO jongs, ik kan Hongaars! Ik ben nu bijna een week hier en ik kan toch wel stellen dat als het zo moge blijven, ik een dónders geniale tijd tegemoet ga! Eens even kijken, waar was ik gebleven met vertellen.
Oja, dinsdag! In tegenstelling tot een terrasje 's avonds werd het toch een stapavond van jewelste. Net zoals maandag begon de avond in Szimpla, een groot café met overal tafels en banken en bier. Het is er ontzettend gezellig, wil het dat het helaas geen danskroeg is. Tijd dus om een coole club op te gaan zoeken. Geen idee where to go, dus nadat we een lijst hadden ontvangen van de bardame gingen we met een selecte groep op pad. Na een paar minuten kwamen we een groep van zo'n 40 mensen tegen 'Yeah I'm from Norway, and I'm staying in Budapest for a couple of days. Now I'm attending the pubcrawl organized by the hostel' en na een korte 'Can we join?' waren we binnen no time ook onderdeel van hun kroegentocht. Na een flinke wandeling kwamen we aan bij Instant waar er ook instant een goede sfeer hing! Zowaar nog een meisje uit Tilburg tegengekomen (je herkent bijna elke Nederlander meteen) en samen met twee andere meiden hebben we er een ganz mooie avond gehad!
De volgende ochtend kwam ik erachter dat ik die nacht iets essentieels, waardevols en sensueels had verloren: dames en heren, mijn stem. Mijn Amy Winehouse sound is ook hier in Budapest dus volop aanwezig! Woensdagmiddag hadden we onze eerste geschiedenisles in de middag: kon interessant zijn, was het helaas niet. Het duurde gewoon te lang. Donderdag ben ik ook nog gegaan, maar toen heb ik 0.0 meegekregen (écht letterlijk, of nummerlijk, meer toepasselijk misschien), dus ik besloot gisteren niet meer te gaan. Woensdagavond zijn we met een grote groep naar de Gellérthegy geweest om daar bij het standbeeld te kletsen en te drinken (wederom onder leiding van onze Italiaanse vriendin die ik me in de avond niet kan voorstellen zónder drank in haar hand). Oh ik vergeet bijna iets waar ik mijzelf toch even een schouderklopje voor geef, naja, of gewoon een klap voor m'n hoofd: ik ben gaan hardlopen! Ik wil toch gaan sporten hier, dus ik dacht: jongs, ik goa dr veur (af en toe denk ik in het Twents) en tegen 20:00 uur ben ik gaan hardlopen. En wat realiseer ik me dan weer dat ik toch van het vlakke Nederland houd. Allemachtig, na 10 minuten was mijn eerste pauze daar, want ik kón niet meer. Alleen maar heuvel op, heuvel op, 100 m. vlak, trappen naar boven en heuvel op. Ik heb dan ook gister (6 aug) maar eens geïnformeerd bij een sportschool in de buurt en meteen ook gisteren voor het eerst gefitnesst hier. Ik wilde me omkleden, dus ik loop naar de kleedkamer. Mijn hand greep naar de deurklink en op hetzelfde moment doet er iemand vanaf de andere kant de deur open. Ik kijk recht in de ogen van een kerel die me doet denken aan mijn vroegere leraar mr. De Winter en zo scheelde het niet veel of ik was vrolijk lachend de mannenkleedkamer ingelopen.
Het was wel heerlijk om weer even te sporten, het is toch even flinke ontspanning voor me en ik wil het daarom hier ook echt een paar keer per week blijven doen.
En weer terug naar afgelopen week: donderdag. Ik moet zeggen, het is zo ontzettend lastig te herinneren wat ik vorige week gedaan heb. Binnen no time ben je het kwijt en ik neem me dan per direct maar voor om elke dag een paar steekwoorden op te schrijven van mijn belevenissen. Aaaah ik weet het weer: overdag hebben we gezommen en in de avond (wederom) naar de stad. En deze keer naar een karaokebar! Morrison's 1 heet het (jahaa er is ook een 2) en het zo geniaal. Mijn stem vond van niet, maar we hebben gezongen tot in de vroege uurtjes! Voor foto's verwijs ik u door naar mijn Facebookpagina!
Ah oh wacht, ik zal er voor de liefhebbers wat op mijn blog zetten (ook meteen van andere dingen die we hier gedaan hebben!).

Sziget is inmiddels begonnen, een groot festival waar ook ontzettend veel Nederlanders op af komen. Ik kan dan ook wel stellen dat dit een Dutch Invasion 3.0 is. Echt overal in de stad kom je ze tegen en veel van hen zijn heel leuk en prima, maar sommige zijn strontvervelend. Nederlanders zijn namelijk: luidruchtig. Ik kan er zelf ook over meepraten, aangezien ik ook flink wat afpraat, maar sommige zijn luidruchtig in het kwadraat. Zo kwam ik vrijdagavond een groep Eindhovenaren tegen. Nouja, ongeveer. Ik was gezellig aan het kletsen met iemand en opeens hoor ik achter mij een groep jongens keihard door de zaal schreeuwen 'AAAAALLE DUITSERS ZIJN HOOOOOOOMOOOOOO', oké je kent het wel. Voila, Nederlanders dus. Ik kwam nog met twee van de jongens aan de praat, maar het woord 'subtiel' kwam niet echt voor in hun woordenboek, dus op een gegeven moment was ik er klaar mee. Toch komt er even later een andere jongen van die groep naar me toe met zijn beste Nederlandse accent 'Hello joe bjoetiful', en ik denk - misschien arrogant: oké hier heb ik geen zin in. Dus ik antwoorde met 'Hello!' in mijn beste Engelse accent. 'Wheer joe from?' 'I'm from Germany!' antwoordde ik maar. Hij begon breed te grijzen en wenkte al naar een van z'n kameraden. 'Yes' vervolgde ik 'from that song. Do you know it? Aaaaaaaaool German aaaaare gaaaaa-haaaaaay'. Z'n kameraad kwam eraan lopen en lachend zegt ‘ie: 'Haha sjies from Duitsland!' 'Ach man, houd toch op, ze is gewoon Nederlands'.

Vervolgens heb ik me de rest van de avond als Brits voorgedaan en ook dat was geniaal toen ik twee Nederlanders tegenkwamen die hetzelfde idee hadden, alleen dan de Deense versie. Overigens is mijn Engels niet perfect en stralend, maar omdat we een aantal Britten bij ons in de groep hebben, neem ik heel makkelijk het accent over en kan ik me prima redden. Met een van de twee jongens had ik kort een gesprek en toen bekenden we allebei Nederlands te zijn en kwamen we erachter dat we hetzelfde spelletje aan het spelen waren. We konden er allebei flink om lachen en we besloten dan ook dat ik me bij zijn vriend gewoon Brits zou voordoen. En hij had echt helemaal niks door.

'Oooh jesj, wie aar from Denmark'
'Aaaah really cool! And what are you going to do here?'
'Wiee aar going toe Sziget'
'Aaaah só nice! Last year I was in Holland, do you know Holland!?'
'Yes I noo that. Som of mai friend live there'
'Oh well, it súch a nice country'
'Doe joe have also friends in Holland?'
'Well I've got family that lives there! My parents en brothers live in Holland'

Oké, je zou denken dat the quarter will fall. Maar nee, hij gaat gewoon door!

'Oke.'
'Haha yes... But, can you speak some Dutch as well?!'
'Ah Jesj, I noo som Dutch'
'Oh I am so jealous! Can you say something in Dutch?!'
'Haha oh jesj I can say something, but what should I say?'
'Hmmmmm.. maybe you can translate: I am just pretending to be Danish, to be honest I am Dutch?'

Hij keek vrij moeilijk en gaf vervolgens de vertaling 'Ik ben niet Nederlanders, ik ben Deens' ;) Het was wel een volhouder van de bovenste plank! Het gesprek ging niet lang meer door, want ik kon echt mijn lachen niet meer inhouden. Z'n vriend vertelde hem toen maar dat ik Nederlands was en hij antwoordde met 'Neeeeee ze is Brits!' en keek me vragend aan. Lachend zei ik toen maar 'Haha I really have to deny: ik ben ook gewoon Nederlands'. Hij wist niet meer waar ‘ie moest kijken en na 2 seconden schoot hij ook in de lach.

Haha ik kan hier ook weer zo van genieten als ik eraan terugdenk. De rest van de avond was ook ontzettend leuk en zo vermaak ik me prima in het uitgaansleven van Budapest. De dag erop zijn we naar het parlementsgebouw geweest en in de middag wat geshopt met wat meiden. Ik had echt meer hemdjes nodig, want het is hier zo ontzettend warm dat een t-shirt al te heet is.

Zondag had ik even een dagje niks, letterlijk niks, want íedereen was naar een museum en ik bleef compleet in m'n uppie over. Was toch wel even een momentje waarop ik dacht, ooooh noh, nou ben ik écht alleen. Mijn cultuurbarbaarheid wordt direct gestraft.

Gisteren was het de warmste dag van het jaar en in de planning stond: een citywalk. Omdat ik zondag dus thuisgebleven was, voelde ik me toch wel een soort van verplicht om mee te gaan: dus ik ging mee. Het was echter écht heel erg warm, dus met Martine and Jule (een Duits meisje) zijn we uit de citywalk gestapt en teruggegaan naar het instituut, waarna ik dus gisteravond heb gesport.

Vanochtend weer een Hongaarse les gehad en zometeen (eigenlijk nu) heb ik m'n derde geschiedenisles. Deze keer over de Hongaarse taal. Ik ga er zo heen, dus ik rond mijn verhaal af!
Het is hier echt een vakantiegevoel. Ik kan het bijna vergelijken met Lloret en Mallorca, elke avond stappen en 's ochtends weer zo brak as 't ma kan.
Wat ik vooral erg leuk vindt hier is dat zo goed als iedereen zo open staat om dingen te ondernemen. Elke dag worden er weer plannen gemaakt en er is altijd wel weer een groep om wat mee te gaan doen. Verder zijn er hier ook zoveel mensen met een prachtig gevoel voor humor, wir lachen was af!

Ik hoop dat jullie in NL ook een ontzettend leuke tijd hebben en als je het leuk vindt, kun je me altijd een berichtje/mailtje sturen met je belevenissen! Zo krijg ik hier ook nog wat mee van het leven thuis :) Zoals de Olympische Spelen die gewoon compleet aan me voorbij gaan, dat is wel jammer! Phoe, ik scroll even naar boven en ik zie dat ik alweer drie pagina's heb volgeschreven. Ik bun mie dr eene. Tijd voor de les!

Mensen, 't beste daar en tot mijn volgende blog!

Szia!
Ellen

The first two days

Hallo allemaal,

Jahaa hier is een teken van leven! Zondagmiddag ben ik vanuit Eindhoven vertrokken naar Budapest, waar ik nog voor de geplande 15:00 uur aan kwam. Ryan Air is daar dermate trots op dat er na de landing spontaan een triomf-Eftelingmelodie door het vliegtuig galmde gevolgd met een zwoele vrouwenstem: 'Yeah, Ryan Air is on time again!', maar dit terzijde. Met mijn lange broek en vestje liep ik tegen een muur van warmte op toen ik het vliegtuig uitstapte - yeaaah men, it's gettin' hot hot hot - en nadat ik mijn koffer weer in de armen had gesloten heb ik me dan ook eerst even omgekleed naar deze temperaturen. In een shuttlebus ben ik toen van het vliegveld naar m'n hostel gereden. Het is een chill (en goedkoop) busje voor 8 personen mét airco, dus ik genoot wel even toen we de propvolle lijnbus naar het centrum inhaalden.
Na een ruim uur werd ik gedropt bij m'n hostel en kon ik eindelijk even relaxen. Na het inchecken en een bericht richting Nederland werd het tijd om te socializen. Ik denk, huppatee ik gooi mijn Engelse skills in de strijd hier! Dus op naar het balkon en met mijn beste Engels gooi ik mijn 'Hi' in de groep. Vrolijk kijk ik de jongens en meiden daar aan, tot 1 een van de jongens antwoordt met 'heuuuuy nog een Nederlander!'.
Er blijkt een complete 'Dutch invasion' te zijn. In de avond zijn we dan ook met een groep Nederlanders en wat Britten naar de stad gegaan om te eten; een Mongolian barbecue.
Het blijkt gewoon een soort wok te zijn, en voor zo'n 15 euro kun je er onbeperkt eten een drinken. Bier wordt geschonken in halve liters en na mijn twee bier realiseerde ik me ineens dat dit zo'n vijf bier in de Philip zou zijn, terwijl ik morgen om 7:30 uur uit m'n bed moest. Tijd om te gaan dus. Reece, een Brit die in het hostel werkt, wees me de weg naar de tram 'then you'll take tram 61 on this side of the road and you'll be fine'. Oke prima, dus ik wachten en ineens zie ik aan de andere kant van de straat tram 61 vertrekken in de richting die ik moest hebben! Oké dit klopt niet! Ineens komt Reece om de hoek lopen met z'n armen in de lucht 'ELLEN, NOOOO, I WAS WRONG! I THOUGHT I WAS STILL IN BRITTAIN'. Godsallemachtig, daar rijden ze natuurlijk aan de andere kant van de weg.
Maargoed, uiteindelijk ben ik helemaal compleet en volledig bij het hostel teruggekomen. De volgende ochtend op tijd opstaan, klaarmaken, inpakken, ontbijten, uitchecken en om 8:00 uur op naar het Balassi Institute 1.5 km. verderop. Daar blijf ik tot 24 augustus voor mijn taalcursus Hongaars. Lekker old school met een kaart, een koffer en een zwarte tas op weg naar het instituut. Onderweg kwam ik nog een jongen tegen die de avond ervoor ook mee was en daarna nog was wezen stappen 'Jaaa ik ben kapot. We waren dus gister in die club en toen kwamen we daar twee meisjes tegen. Nou is Bart ‘m dus gepeerd met een van die chicks en... hoe laat is het? What the fuck.' Ik liep verder en nog geen minuut later kom ik Bart tegen. 'Heeeee Bart, goede nacht gehad?' Hij begon meteen te grijnzen en ik heb ‘m maar vertelt dat z'n mattie 300 meter voor ‘m liep.
Toen verder zeulen met die koffer, en mèeen ze hebben hier BERGEN. Heuvels zijn dit niet meer te noemen zeg. De laatste halve kilometer heb ik alleen maar geklommen. Ik telde maar steeds tot 20 stappen en dan weer een halve minuut pauze. Mijn beenspieren zijn voor m'n gevoel verdubbeld.
Om kwart voor negen kwam ik aan bij het instituut en liep meteen mijn kamergenote Martine tegen het lijf. Een superleuke meid uit Amsterdam waar ik flink mee kan lachen. Ze had de sleutel van de kamer al, dus meteen mijn spullen gedumpt in onze kamer. De lokalen zijn op dezelfde verdieping als de kamers waar de studenten slapen en dat is zó ideaal. We hebben elke ochtend van 9 tot half 1 les met een half uur pauze. Na het algemene praatje in de bibliotheek op maandag hebben we gisteren onze eerste les gehad. Ik ben heel verrassend in de beginnersgroep geplaatst en we hebben de eerste les vooral gewerkt aan onze uitspraak. Je lacht je kapot. Kapot zou trouwens ook best een Hongaars woord kunnen zijn. Je zou het uitspreken als koooaaaapot. Zet even een Scandinavisch accent op en voilá: je komt in de buurt.
Gistermiddag zijn we het centrum in geweest. Vooral wat dingen geregeld, zoals een metro/tram/buskaart met flinke studentenkorting en een Hongaarse simkaart. We moesten veel wachten, maar dat geeft wel een goede gelegenheid om andere studenten aan te spreken en een praatje te maken. 'You're from Boston? Mèn, why the hell are you here in Hungary?!' 'Well I'm lost. I just took the wrong airplane'. Zo mooi dat sarcasme verspreid is over de hele wereld.
Nadat Martine en ik terug waren bij het instituut hebben we wat boodschappen gedaan, wat gegeten en tegen half 10 zijn we wat andere studenten achterna gereisd richting het centrum. De eerste avond hebben we daar doorgebracht in a beer garden. Een ontzettend leuke kroeg met mensen van alle nationaliteiten. Met een stuk of twintig van de taalcursus hebben we daar een hele tijd gezeten en samen wat gedronken. En gepraat natuurlijk. En ik ratel me toch een end weg na twee rosé. Op een gegeven moment bleek dat er twee jongens jarig waren en een van hen vroeg me een Nederlands verjaardagslied te zingen. Ik denk, jaaa natuurlijk! Ik had alweer verteld dat ik van plan was zangles te nemen en ik wilde natuurlijk wel even showen waarom. Dus ik denken: welk Nederlands verjaardagslied zal ik zingen. Maar ik kwam er gewoon niet op! Ik zat zo in de Engelse flow dat ik gewoon niet op een Nederlands verjaardagslied kon komen! Het enige lied dat in me op kwam was Sinterklaas Kapoentje.
Gelukkig waren daar Martine en Björn en natuurlijk: lang zal hij leven, hij leve hoog, trommels en een fluit. Ik heb mezelf wel even flink uitgelachen: en terecht.
Tegen half twee waren we weer op onze kamers en toen zijn we maar gelijk gaan slapen. Om 7:15 uur ging de wekker weer en de les vanochtend was ook niet zo'n denderend succes. Ik voelde me zo'n nat lapje dat ik heb besloten dat koffie mijn nieuwe vriend wordt. Samen met Laura (een Spaans meisje) hebben we tijdens de les nog wel lol gehad en ik heb beloofd dat ik vanavond een typisch Nederlandse dans ga uitvoeren. De vogeltjesdans dus , of de plopdans, tja of de klompendans. Komt goed.
Gelukkig komt mijn humor in het Engels alsnog prima over en ik vermaak me tot nu toe echt heel goed. We gaan zo naar een museum, wat nou niet bepaald echt mijn ding is. Maar gisteren vertelde iemand dat het een drankmuseum is inclusief proeverijen. Dus ik heb me bedacht.
Hmmm 't lijkt wel alsof ik hier flink aan het zuipen ben.

Eèeen ondertussen ben ik alweer terug van het museum. Het was het Zwack Museum, waar het gewoon compleet volstaat met superkleine flesjes en blikjes sterke drank. Achter glas, dat wel ;) Na een film met uitleg over de Zwack fabriek en ‘the well known Unicum drink' mochten we drie shotjes zelf proeven. Het was vier uur 's middags, warm en na drie shotjes kwam een Italiaans meisje met 'Come on, what if we just go to a pub en go on drinking! Then we'll get very drunk and at nine we'll go back to our rooms and will sleep all night! Best idea ever'. Ik dacht jooow dat ga ik niet overleven, dus we zijn nog even naar de stad geweest en nu zit ik om iets over 7 weer op mijn kamer. Zo meteen ga ik wel even powernappen en misschien vanavond nog even met een paar mensen een terrasje pakken :)
Morgen en overmorgen krijgen we ook les in de Hongaarse geschiedenis en zaterdag gaan we met een hele groep naar het parlementsgebouw. Én.... het weekend erop naar Sziget! (Een groot festival hier in Budapest.)
Kortom: een goede combinatie van les en vrije tijd, een mooie stad en vooral veel leuke mensen: jongs, ik red me voorlopig wel :)