Haiii di hooo! Goedenavond mensen.

ZO, ik heb besloten dat ik dit verslag in twee delen ga verdelen. Het is me toch een partijtje tijd om een blog te schrijven, want ik heb weer allemachtig veel meegemaakt.
Te beginnen met een van mijn beste trips ooit. Vrijdag 19 oktober was het zover: tijd om samen met mijn Duitse medeplichtige Anna Bornschlegel - alias Änna Bänännä - voor het eerst van ons leven te gaan LIFTEN :)

Ik was zo enthousiast dat ik mijn ouders de week ervoor meteen over het plan vertelde en, dat had ik beter niet kunnen doen. Zowel vader- als moederlief waren er niet geheel - nouja, gewoon geheel niet - over te spreken dat hun dochter naar Belgrado zou gaan liften. Ik durfde na hun dreigmail niet meer te antwoorden, heb ik dan ook maar niet gedaan - sorry mam - en met frisse moed gingen Anna en ik op de betreffende vrijdagmorgen op weg naar de snelweg: op naar het avontuur. Oh overigens hebben we de dag ervoor beide nog wel een busje pepperspray aangeschaft. Tussen de hengels en zakmessen had de meneer van de jagerswinkel nog wel een ‘Animal Stop: pfefferspray zur Abwehr von aggressiven Tieren'. We dachten dat het ook wel tegen vervelende mannetjes zou helpen.

Jahaaa daar gingen we dus, jong en onbezonnen schreven we onze eerste bord 'Szeged' naast de grote weg die naar de stad Szeged zou leiden. Ons plan was als volgt: we proberen binnen 1 dag naar Szeged te komen, een stad in het zuid-oosten van Hongarije, vanuit daar is het namelijk een rechte lijn naar Belgrado. We blijven daar dan 1 nacht en vervolgens proberen we zaterdagochtend dan in Belgrado te belanden om daar tot maandagochtend te blijven. Dan hebben we nog tijd tot dinsdagavond om weer terug in Pécs te komen. Wáaaaterdicht.

Daar stonden we dan. Met z'n tweetjes langs de weg met ons bord, de eerste minuten was er toch een soort van schaamte aanwezig, ik voelde me zo'n oen met dat bord. Gelukkig duurde dat niet lang, want schaamte vloeide over in de gedachte 'staan we wel op de goede plek?'. Geen auto die stopte, oude omaatjes en opaatjes die achter ons langs naar de busstop liepen en Hongaarse dingen tegen ons zeiden. Oooh noh. We besloten dan ook maar te vragen of dit de goede weg was. 'NEM' en een arm die wees naar de andere kant van Pécs was het antwoord van een vrouw die alleen perfect Hongaars sprak. Oké, op naar de goede plek! Toch nog even navragen aan een jongere vent die we tegenkwamen en ra ra raaaaaa: die zei dat we goéd stonden. Ammehoela, weer terug!

Tot zover het eerste uur van ons liftavontuur.

En daar stonden we weer en bedachten ons dat het misschien wel dom was om meteen een stad aan de andere kant van Hongarije op te schrijven. Misschien konden we het beter in stapjes doen? Zo gedacht zo gedaan, 'Mohács' werd opgeschreven. 50 km verderop, dat zou moeten lukken. Het zou mooi zijn als we dat in ieder geval zouden halen, want dan hoefden we in de avond in ieder geval niet terug naar de dorm. We hadden al onze medestudenten vol enthousiasme verteld van ons idee 'You're crazy!' 'You're crazy girls!' en wij zouden bewijzen dat we niet gek maar geniaal waren.

Oké, ook dat ging niet helemaal soepeltjes en na een minuut of 10 kwam er een jongeman met Timberland laarzen aanlopen 'Girls, this is the wrong place! You're far too close to the center of Pécs, you have to go further on the road!'. Hij vertelde dat hij heel vaak liftte, hij nam eigenlijk nooit het openbaar vervoer. En daar gingen we, lopend door het gras richting de suburbs of Pécs. De stad blijkt zo toch groter te zijn dan eerder gedacht. Aangekomen bij een tankstation besloten we het opnieuw te proberen en na enkele seconden het bord omhoog gehouden te hebben, werd er getoeterd en voila: daar was onze eerste lift! Het betrof een ontzettende lieve man. Die alleen Hongaars kon spreken. We konden er uit begrijpen dat z'n dochter kapster is en z'n zoon in Duitsland woont. Ik zat voorin en Anna kon haar lachen vanuit de achterbank bijna niet inhouden toen de man de hele tijd tegen me aanpraatte, maar ik er natuurlijk niks van begreep. Elke keer als ik een woord opving, begon ik heel enthousiast 'aaah igen!' (aah ja!) te stamelen en ik bedacht me al, ooh jee als dat de hele tijd zo gaat, wordt het een interessante trip.

De beste man zette ons af langs de weg die naar Mohaçs leidde, hij gebaarde zo goed en kwaad als hij kon dat het vanaf hier niet moeilijk was een volgende lift te krijgen. Nadat we ‘m bedankt hadden, stapte hij in z'n auto EN REED TERUG. De beste man hoefde niet eens deze richting uit! Jezus, verbaasd keken we elkaar aan en later op onze reis zullen nog drie mensen hetzelfde voor ons doen.
De volgende auto kwam eraan en tadaa meteen raak! De volgende lift was ook binnen, twee werklui in een auto die allebastens stonk naar olie en bijna van ellende uit elkaar viel: maar hij reed.

Door een man die niks tegen ons zei, maar ons wel vijf minuten met geld en sleutels en al voor onze neus alleen in de auto heeft laten zitten en een prachtig opaatje die volmondig 'Nicht wütend werden, aber: 'ju het lekke kontjen' op me afvuurde toen hij hoorde dat ik Nederlands was, zijn we twee liften verder alweer half weg. Nergens hoefden we langer dan 5 minuten te wachten en bij elke lift kregen we weer een nieuwe adrenalineboost. In Baja, een stad 100 km voor Szeged werden we opgepikt door een Engelssprekende Hongaarse zakenman - in een bak waar je u tegen zegt - die ons tegen 15:00 uur afgezet heeft in het centrum van Szeged. Niet direct, want eerst hebben we zijn zoontje opgehaald van zwemles, een kop koffie gedronken in zijn huis, zelfgebakken koekjes van zijn vrouw geproefd, zijn visitekaartje ontvangen en daarbovenop overhandigde hij ook een lijstje met de leukste kroegen van Szeged. Het is toch geniaal hoe aardig mensen zijn?

In Szeged hebben we overnacht in een flat van een prácht van een omaatje die ons in de morgen netjes op een zilveren dienblad twee shots Palinka aanbood (50%), wat traditie schijnt te zijn in Hongarije. One shot Palinka a day, keeps the doctor away. Och ook zo mooi: toen we vertrokken en vertelden dat we liftend naar Belgrado zouden gaan, vertrok haar gezicht en kon ze alleen maar mompelen: 'mama mia máma mia'. Na een flinke knuffel vervolgden we onze weg. Met de tram werden we een flink stuk uit het centrum vervoerd en daar werden we na zo'n 20 minuten opgepikt en naar de grens gebracht. Rijen met auto's stonden te wachten en al lachend liepen we daar met onze bagage tussendoor om bij de grenspost na een routinecontrole Servië binnen te wandelen! We made it till Serbia!! Even na de post hielden we het bord 'Belgrad' op en voila, auto 1 moest in het centrum van Belgrado zijn en had precies twee plekken over! En zo zaten we een kleine twee uur in de auto met twee Slowaakse taikwondo-beoefenaars en hun vriendin.

Nadat ze ons netjes in Belgrado hadden gedropt, werd het voor ons tijd alvast een slaapplaats te regelen voor de twee nachten die we er zouden doorbrengen. We hadden ons bedacht dat het wel leuk zou zijn (en goedkoop) om te gaan couchsurfen. Er bestaat een online netwerk waar je je bij kunt aansluiten en dan kun je mensen benaderen of je bij ze mag overnachten. En vice versa natuurlijk. Voor onze reis hebben we enkele mensen benaderd en een algemene oproep geplaatst en precies voordat we zouden vertrekken, kregen we bericht dat de Servische jongeman Miljan ons twee slaapplekken aanbood! We waren helemaal blij met de reactie en aangekomen in Belgrado besloten we hem dan ook te bellen. Ik had ‘m aan de lijn en hij vertelde dat hij meteen naar ons toekwam. Verder noemde hij ook dat één van ons wel bij zijn vriend zou kunnen slapen, waarop ik antwoordde dat we toch wel heel graag bij elkáar wilden slapen. Na het gesprek voelde ik me er niet goed over en met Anna gingen we op zoek naar een café in de buurt met wifi om het profiel van Miljan nog eens na te trekken. 'I'm a charming, well educated guy' 'Preferred gender: female' 'No references'

Oh goddegoddegod, wat hadden we gedaan?! Ondertussen was hij natuurlijk al onderweg om ons op te pikken, maar zonder enig vetorecht te hoeven gebruiken, besloten we dat we NIET bij ‘m zouden overnachten. Ik heb hem na dit besluit gebeld met de mededeling dat we het toch niet vertrouwden, dat hij het hopelijk zou begrijpen en... meer kon ik niet zeggen want hij had al opgehangen. Oké dat was dus duidelijk. Opgelucht vervolgden we onze weg richting een van de hostels die we als alternatief al hadden opgezocht. We waren nog geen halve minuut onderweg toen er ineens een man voor ons verscheen 'Hey are you Anna and Ellen?'
DAMN.
Hij had ons gevonden.
Het telefoontje had hij niet helemaal begrepen, maar ik had er geen moeite mee om het hem in het echt nog een keer uit te leggen. Hij kon het alleen niet accepteren en zei dat hij dan in ieder geval nog een kop koffie wilde drinken met ons om te laten zien dat hij echt een goed persoon was. Oké dan, omdat hij helemaal van z'n werk naar ons toe was gekomen. Tijdens de koffie bleek dat hij het serieus wel goed bedoelde (zover mijn mensenkennis reikt, kon ik het eruit opmaken), maar oh man oh man, wat een EGO heeft die man. Over het voorstel dat we ook bij z'n vriend konden blijven slapen: 'Look, if you look at me, I'm handsome, but when you see my friend... he's even three times more handsome than I am!'

Als een ware politeagente heb ik ‘m verder nog ondervraagd. Op z'n profiel stond dat ‘ie niet rookte, maar het eerste wat ‘ie deed aan tafel was een sigaret opsteken: 'why do you lie about your smoking behaviour? Do you may lie about more things?' En elke keer maar excuses bedenken en ons proberen over te halen toch bij ‘m te overnachten. Na de koffie hebben we hem vriendelijk bedankt voor de moeite en zijn we vertrokken. De rest van de dagen in Belgrado hebben we flink de toerist uitgehangen, gestapt en geslapen in een prachtig hostel :)

Door een bepaalde Hongaarse revolutie hadden we twee dagen langer weekend en op maandag hebben we onze weg vervolgd naar Sombor: een klein stadje in het noordwesten van Servië. We werden een aardig end weggebracht in een schrootbak waar je u tegen zegt door onze nieuwe vriend Drágan. Nadat hij ons getrakteerd had op een lunch, het telefoonnummer van hem en zijn familie aan ons had overhandigd voor als we hulp nodig hadden en drie natte kussen, staan we nu ook op zijn facebookpagina. Wij hebben toch besloten, ondanks zijn dringende vraag, hem toch niet toe te voegen als vriend. Je ontmoet interessante mensen als je eens een keertje gaat liften door Servië.

De laatste lift voor Sombor was een legendarische: voor het eerste weren we opgepikt door een vrouw! Ze was wel zo lesbisch als mogelijk, maar toch. Het was een schat van een archeologe die ons 's avonds uitnodigde om samen met haar collega's een biertje te drinken in een lokaal restaurant. Vervolgens gaf ze ons opnieuw een lift naar ons verblijf voor de nacht: een ecologische boerderij, 15 km. buiten Sombor. Toen we er 's ochtends wakker werden vielen onze monden open, het was er zó mooi! We sliepen in een hut langs een meer. Deze ging over in een rivier die weer uit kwam in de Donau. De volgende dag hebben we dan ook een flink stuk gehiked door de natuur daar. Toen we besloten om de brug over de Donau eens op te wandelen, werden we verrast door de grenspolitie: we waren het grensgebied tussen Servië en Kroatië ingewandeld. Oeps.

De politie bracht ons terug naar de Servische grens, waar we vriendelijk verzocht werden om netjes via de grote weg terug te lopen naar de boerderij. Na een chillsessie op een heuvel met uitzicht over het Servische platteland zijn we teruggelifd naar de Hongaarse grens en vervolgens door naar Pécs. Het spreekwoordenboek vertelt ons ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst' en dat was ook bij ons het geval. Het was bepaald niet makkelijk om terug in Pécs te komen. Op een bepaald moment waren we eindelijk terug in Mohács - door de nationale feestdag reed er geen auto op de plattelandswegen, alleen maar tractoren en vervelende dronken kerels op fietsen - door een lift van een vriendelijk gezin die nog twee plekken over had, maar toen werd het donker. En liften in het donker is geen aanrader. We stonden te wachten bij een bushalte, zodat we meteen ook een plan B bij de hand hadden als we geen lift zouden krijgen. In de halve schemering werden we in ieder geval door een vriendelijke man opgepikt die ons een paar kilometer buiten Mohács op weg naar Pécs afzette, maar daar stonden we in het donker onder een lantaarnpaal - wel weer bij een bushalte. Het werd koud, auto's stopten maar niet en we werden wel een soort van wanhopig. Over tien minuten zou de bus komen, dus dan waren we gered, maar toch: je hebt verdomme al honderden kilometers afgelegd en dat laatste ieliepielie stukje zou je dan met de bus gaan?! Het was alsof die jonge zakenman in zijn gloednieuwe Audi ons hoorde denken, YES MÈN de laatste lift!! Op de beats van The Swedisch Housemaffia en Paul Kalkbrenner werden we door de beste man voor onze dorm afgezet. WE DID IT :D

De hele avond hebben Anna en ik nog met een rood hoofd van opwinding en adrenaline in ons lichaam rondgelopen: het was echt een geniaal avontuur! ?
En geen pepperpray hoefde er aan te pas te komen.

Ik moet zeggen dat ik hierna weer een boost heb gekregen in mijn geloof in het goede van de mens. Er waren in totaal 18 lieve bestuurders die ons door Hongarije en Servië hebben meegenomen. Natuurlijk hebben we ook de meest aparte types ontmoet - Miljan zelfs nog daargelaten - en met mensen geprobeerd te communiceren die ... oh ja! We zijn ook één keer door een vrachtwagenchauffeur meegenomen! - oh ik vond 't zo mooi, zo mooi - Alleen communiceren was niet mogelijk, omdat hij alleen maar Servisch kon. Ik wilde hem met alle liefde uitleggen dat mijn oom ook vrachtwagenchauffeur is en ik zelfs al eens met ‘m mee ben geweest, maar daar begon ik maar niet aan. Wat deed ‘ie? Hij belde z'n baas op die Duits sprak en zo hebben Anna en ik een paar minuten met zijn baas gebeld! Naderhand kon zijn baas hem weer bijpraten wat de cirkel weer rond maakt.

Avontuur voorop mensen! Ik heb besloten het vaker te gaan doen en ik geloof dat mam daar inmiddels al iets meer tevredenheid mee heeft. Hoop ik.

Tot zover alvast het verslag van mijn liftavontuur en de volgende keer zal ik iets meer uitwijden over mijn trip naar Roemenië, het politiebureau, Bosnië en Herzegovina en helaas: een treinongeluk. Och ja wacht ik vertel er wel meteen over, zodat er geen mensen wakker liggen. Afgelopen weekend ben ik met een groep meiden naar Sarajevo en Mostar geweest om daar het Bosnische leven te ervaren. Op onze weg terug zat ik rustig een boek te lezen (al een wonder op zich) in de trein toen de trein ineens als een GEK begon te remmen. Binnen enkele seconden volgde een vreselijke klap, ik werd in mijn stoel gedrukt, Simone, Miina en Anna schoten naar de andere kant van de treincabine, vuur en rook verhinderden het uitzicht naar buiten en na wat kort gegil stonden we stil. ZO.

Wat bleek? Een beste vrachwagenchauffeur zag onze trein niet aankomen en zo geschiedde het dat de trein vol in de vrachtwagen is gereden. WONDER boven wonder heeft iedereen, inclusief de vrachtwagenchauffeur het overleefd - hij kon zowaar nog lopen - en ik had eigenlijk helemaal niks. M'n neus had deze keer wél geluk.

Het was even flink schrikken, maar na vijf minuten was dat gelukkig over en na een ruim uur werden we opgepikt door een bus en naar een groot treinstation verderop gebracht om daar onze weg te vervolgen.

En zo maakt een mens nog wat mee. Laten we vanavond proosten op de goede afloop, dat ga ik in ieder geval doen! :)

Houd je taai daar en het vervolg zal snel verschijnen!
- ik bedenk me wel ineens dat met mijn uitleg over het treinongeluk ook mijn cliffhanger verdwenen is, maaaaargoed -

Veel liefs van uw correspondent in Pécs!