Haiiiii di hoooooooo!

Goeeeedenavond mensen! Van harte welkom bij weer een nieuwe aflevering van ‘het Hongaarse leven van Ellen Temmink'. Ditmaal met een gezicht zonder verband.

Jazeker, u leest het goed. Ik spring, dans, loop en sjans weer rond met mijn oude vertrouwde gezichtje. Voor deze aflevering van mijn blog heb ik een nieuw cafeetje opgezocht en met een glas aardbeilimonade voor me ga ik ervoor! Ik heb ontdekt dat een wekelijkse update niet gaat lukken, dus vandaag weer de taak verslag te doen van de afgelopen drie weken.

Met deze keer: twee weekenden Budapest,ouders over de vloer, een weekend Wenen en zangles.

God ja laat ik meteen met het prachtigste beginnen; ik heb 't voor mekaar! Elke maandagmiddag om 16:00 uur is het zover: ZANGLES! :)
Na de flinke tegenvaller dat het op de universiteit niet mogelijk was zangles te volgen, is het gek genoeg eens snel gegaan. Binnen een dag had ik een mail binnen met de boodschap dat mijn coördinator een zangdocent voor me had gevonden, al met ‘m gepraat had en ik hoefde de beste vent alleen nog maar te mailen om een les te regelen! And that's what I did mèn! Na een paar mails over en weer was het geregeld, voor omgerekend 7 euro hebben mijn stembanden elke week een uur fitness. Och ik vind 't nog steeds prachtig. Al was ik trouwens doodzenuwachtig voor mijn eerste les. Maandagmiddag 1 oktober om 16:30 uur werd ik verwacht op een basisschool ergens in een uithoek van Pécs. Met een stem waarvan je denkt, joh, daar kan Amy Winehouse nog een puntje aan zuigen, stond ik daar vanaf 10 over vier te wachten op mijn docent. In de twintig minuten die ik had ben ik de school doorgelopen, twee keer naar de wc geweest, nog een keer de school doorgelopen om buiten in de zon te eindigen en eens tot rust te komen. Toen daar een half Indonesisch uitziende vent van tegen de dertig aan kwam lopen, was het dan eindelijk zover, tijd om mijn skills te showen! In de mails had Thomas al gezegd dat hij niet echt een ster in Engels was en toen hij mijn vraag 'How was your day?' antwoordde met 'Oh I'm doing fine, senk you' was dat de eerste bevestiging. Samen liepen we naar een lokaal op de tweede verdieping. Onderweg vertelde ik ‘m maar zo goed en kwaad mogelijk dat dit kartelige stemgeluid dat hij nu hoorde niet mijn natúurlijk stem is.

'Aaaaaaaaah ill?' vroeg ‘ie met een meewarige blik.
Ik denk, ja ik kan ‘m wel gaan uitleggen dat het komt van te veel schreeuwen met uitgaan, te weinig slaap etc. etc., maar ik nam toch maar de makkelijke weg
'Yes a littlebit.'
Ik vervolgde maar met dat het in de toekomst waarschijnlijk nog wel vaker voor zou kunnen komen. - Indekken is ook een kunst - Hij liep zwijgend verder de trap op, bijna bovenaan gekomen stopt hij ineens met lopen. Hij had zich blijkbaar iets bedacht. Hij draaide zich om en vroeg met een grijnzende blik in z'n ogen:
'Alcohol?'
Damn.
'Haha euuuh, yes'

Toen we bij het lokaal kwamen inclusief spiegel en piano legde hij me eerst wat basisdingen uit. Waar moet ik op letten, wat is belangrijk en hij vroeg me wat ik wilde zingen. Hierna heb ik mijn eerste toonladders gezongen. Vervolgens wilde hij me wat horen zingen. Maar wat?! Ik kon echt niks anders bedenken dan Het is een nacht van Guus Meeuwis en in het Nederlands heb ik hem toen dus maar een serenade verzorgt. Ennnn zowaar vond ‘ie het nog ergens naar klinken ook nog! Maj vois was verry beautiful, only....'. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee. Ik vind 't best mooi dat ik van hem leer zingen en ondertussen pikt hij door mij nog eens wat Engels op.
Nu ben ik alweer drie weken bezig en ik moet toch zeggen dat het beter gaat dan ik had verwacht! Afgelopen maandag was ik zowaar in staat om Rolling in the Deep te zingen en mijn techniek gaat ook al vooruit. Laten we het dan maar niet hebben over mijn karakteristíeke ruwe randje in m'n stem. Want die blijft maar aanwezig.

Wie verder ook aanwezig waren de afgelopen tijd waren m'n ouders! (och, das toch weer een alineaovergang waar je u tegen zegt) Ze zijn een weekje hier geweest en ik heb ze wat van Budapest en Pécs laten zien. We zijn weer terug geweest naar de plek waar ik vier weken mijn taalcursus heb gehad, tevens ook de plek waar ik eindelijk heb leren koffie drinken. Uit pure noodzaak als de energiedrink weer op was. We hebben daar dan ook even een vertrouwd cappuchinootje genuttigd en daarna geluncht bij een restaurant waar ik in mijn tijd daar ook vaak heb gegeten. In Budapest had ik alle tijd om m'n ouders rond te leiden, maar in Pécs had ik ook mijn vakken waar ik toch ook heen moet. Af en toe wat kennis oppikken is nooit verkeerd.

Elke maandag en woensdag heb ik foundation marketing, de basis van marketing krijg ik dan te horen van een beste vrouw met vast heel veel kennis van marketing, maar helaas minder van Engels. Daar bovenop twijfel ik ook zo af en toe of ik wel op het juiste niveau zit als je vragen krijgt als 'In which coffee commercial has George Clooney a big role?' or 'What do you eat in Holland at Christmas?'. Tja, het minste wat ik kan doen is toch keurig antwoord geven en zo gebeurde het me vorige week dat er ineens iemand om m'n schouder tikte, nadat ik alles over rollades en kalkoen had verteld
'Hey, are you really from Holland?'
Een Hongaarse jongeman kijkt me verwonderd aan
'Yeah I am actually!'
'Cool. Do you smoke weed?'

Och jee, heb je er weer zo eentje die denkt dat half Nederland stoned naar z'n werk gaat.

'Haha only sometimes'

Of toch niet

'Ha, I got something with me. Do you want some?'

Ik kon er wel even om lachen, maar heb er toch maar voor bedankt.

Phoe en waar zijn we dan gebleven, aaaah ja, Wenen! Afgelopen weekend ben ik samen met Daisy twee dagen naar Wenen geweest. Zaterdagochtend om 4:45 uur stond de wekker en om 5 uur gingen we op weg naar het station om de trein een uurtje te later te pakken. In de trein belandden we met z'n tweeën in een vierzits naast twee opaatjes. Een van de twee sprak een beetje Duits en zo konden we toch enigszins communiceren! Ze waren op weg naar Györ voor een reünie. 35 jaar geleden zaten ze met veertien jongemannen bij elkaar in de klas op de Hogeschool voor Elektriciëns en sinds een paar jaar organiseren ze elke herfst met dertien van hen een reünie. Het was een mooi gesprek die een extra dimensie kreeg door de opa die geen Duits kon. Nadat we een goed half uur onderweg waren pakt hij uit zijn tas wat plastic shotglaasjes en een bruin likeur. 'Selb gemacht' aldus de andere opa. De beste man zet vier shotglaasjes op tafel, waarvan twee voor onze neus en vulde ze zorgvuldig tot aan de rand met zijn zelfgemaakte drank. 'Egészégedre!' klonk het door de wagon en ons ontbijt was een feit.
Godzijdank boden ze ons ook wat brood aan.
Foto's van hun huizen en wijngaard werden getoond en nog geen vijf minuten later haalt de Duitssprekende opa óók een fles zelfgemaakt drank uit zijn tas! De shotglaasjes die nog op tafel stonden werden omgewisseld voor nieuwe exemplaren en deze keer gevuld met een wit alcoholisch drankje. Er wordt weer geproost, er wordt weer gedronken en nadat de glaasjes weer op tafel staan zegt de man 'Das war neunundvierzig prozentsatz'.
Het was me al met al toch een prachtige treinreis. De stand werd uiteindelijk drie shotjes en het overige brood mochten we ook meenemen. In ruil heb ik ze mijn koekjes aangeboden en na 2.5 uur werd er met een stevige handdruk en twee zoenen afscheid genomen in Budapest. Daar wisten Daisy en ik een retourtje naar Wenen te bemachtigen voor 25 euro en hebben we daar een mooi weekend gehad! Drie van mijn taalcursusmatties hadden toevallig ook besloten hetzelfde weekend naar Wenen te gaan en we hebben dan ook de meeste tijd samen doorgebracht.

Inmiddels zit ik alweer zeven weken in Pécs waarvan ik in totaal één weekend in Pécs zelf heb doorgebracht. Elk weekend wordt er wel weer wat georganiseerd en nieuwe reizen gepland - of ouders die langskomen. Ik ben nu in Kroatië en Oostenrijk geweest en aankomend weekend zal ik waarschijnlijk naar Belgrado vertrekken!

Ik geniet nu van een weekje vakantie, och en dat doet me meteen weer denken aan een mijlpaal in mijn studentencarriëre hier: een case presentatie voor een van m'n vakken hier! Het was het eerste echte serieuze project wat gefixed moest worden. Samen met een Amerikaan, Mexicaan en Française moest er in twee dagen een presentatie in elkaar geflanst worden. Wij waren in de vroege woensdagmorgen als eerste groep aan de beurt na een avondje goed stappen. Ondanks de katers ging het eigenlijk behoorlijk goed, dus die is binnen! Na ons was een andere groep Erasmusstudenten aan de beurt en daar ging het net wat anders. Bryan (Amerikaans) was nog steeds dronken. En dat was te zien. Hij kon tijdens de presentaties van z'n groepsleden zijn lachen niet inhouden en toen het zijn beurt was las ‘ie alles half zwalkend voor van z'n blaadje om elke zin te eindigen met 'Yeah man'. De hele klas genoot dan ook optimaal. Op zich was dit al vrij gênant voor ‘m, maar z'n Zuid-Koreaanse groepsgenoot maakte het nog nét wat erger door de presentatie over te nemen met de woorden 'Sorry. This is Bryan, he's Erasmus, and he drinks every evening. Also last evening and he's still drunk. Yesterday we were preparing this, and he was drinking beer. Not ONE beer, but a LOT of beer'
Iedereen was echt compleet flabbergasted. Bryan stond met een hoofd als een tomaat voor de klas en probeerde het maar te verbergen door z'n presentatieblaadje zo hoog mogelijk voor zich te houden. Toen begon de Zuid Koreaan aan zijn deel van de presentatie alsof er niks gebeurd was. Ik moet zeggen dat ik zelden zo'n vermakelijke presentatie heb meegemaakt :)

Ondertussen zie ik hier Zweden de vierde goal tegen Duitsland maken in de WK kwalificatiereeks en besluit ik deze blog maar af te ronden! Ik zou ook deze keer nog weer veel meer kunnen vertellen, van de zak chocoladepepernoten die Sarah naar Pécs heeft gestuurd (wat is 't toch ook een lief kind), m'n Franse makker Gyb die elke keer als ik ‘m zie de woorden 'Hoi. Hoe gaat het?' met een stalen hoofd naar me toe slingert... Oh ja wacht daar vertel ik nog heel snel over! Gybrane is een Franse knul die graag wat Nederlands wil leren. Elke keer - serieus, echt élke keer - gaat ons gesprek als volgt:

Hij opent met 'Hoi. Hoe gaat het?'
Ik antwoord met 'Goed. En met jou?'
Waarop hij weer zegt 'Goed.'

Dan is het enkele seconden stil.

'Ik houd van pony's'

En dan schiet ik elke keer ook weer standaard in de lach! Het is zo geniaal. Het leren van Nederlands aan buitenlanders blijft toch een van m'n grootste hobby's!

Oké, nu is het echt tijd om af te ronden! Ik wens jullie nog een heeeule fijne avond en nu ga ik maar eens huiswaarts om daar de avond z'n vervolg te geven. Ah, voor mijn Tilburgse matties, heel veel succes met jullie tentamens! Ik ga aan jullie denken. Och verrek, shit, ik heb er volgende week ook één. Dat wordt dan morgen maar eens een dagje naar de bieb. Is misschien ook maar eens goed.
Ach, doet er ook niet toe, alaaf, adios en tot m'n volgende blog allemaal! :)

Sziastok!
Ellen