HOLAAAA everybody!

Ja daar is ze weer hoor, eindelijk internet, eindelijk tijd: eindelijk een nieuwe blog! Het is vandaag 3 september, hmm wacht, er was wat op die dag. Yes mèn, mijn eerste schooldag! Maarrrr ik zal eerst beginnen waar ik gebleven was: ruim anderhalve week geleden.
Die goede oude tijd van het leren voor mijn Hongaarse tentamens. Nouja, ja, ik heb zeker wát voorbereidingen getroffen voor de twee testen. Donderdagochtend was het tijd voor mijn schriftelijke tentamen die wonderbaarlijk aardig ging, ik heb een 7.9 ontvangen voor mijn Hongaarse writing skills. Ook mijn mondeling de dag erop ging goed genoeg om vrijdagmiddag het cerficaat met de hoogste waardering in ontvangst te nemen. Ik heb blijkbaar toch iets goed gedaan jongs! Ik moet zeggen, ik was toch wel even trots op mezelf. Dus heb ik mezelf maar getrakteerd op een schouderklopje, twee grote bollen ijs en een stapavond van jewelste. Verder werd het aan de andere kant ook tijd om te vertrekken... Het eind van de vier weken was echt aangebroken en die vrijdagmiddag hebben we van enkele mensen al afscheid genomen. Ikzelf moest ook vertrekken uit het instituut, aber glücklig könne ich zwei Nachten logieren bei mein neue Deutsche makkerin Jule. (Inderdaad, mijn Duits is nog steeds niet wat het ooit had moeten zijn).

Die avond verzamelden we met een grote groep in een park om samen wat te drinken en te kletsen. Grote groep is deze keer echt van toepassing, want echt bijna iedereen van de language course was er! Zelfs de Japannertjes - inclusief Hello Kitty tasjes (prachtig!) - waren van de partij. Daarna werd het stappen tot in de zeer vroege uurtjes en om 5 uur was het dan ook mooi geweest. Huppa, terug na het appartement van Jule, met een tussenstop bij de kebabzaak. Björn en Jule waren al lang en breed aan het eten toen ik eindelijk aan kwam met mijn Gyros en de mededeling dat ik na dit broodje echt moest gaan slapen, want ammehoela: ik was kapot. Björn en Jule keken elkaar aan en begonnen allebei te lachen. Vervolgens richtten ze hun hoofden naar mij en begon Björn nog half lachend tegen me te spreken 'Euuh Ellen, we have a kind of problem I think... Haha euuuh okay how to say it nice... Okay it is like this: Jule forgot her keys, there's no one else home, so we cannot sleep at her place.' Oooooooh noh.
Kijk, ik ben zelden chagerijnig, maar wanneer ik moe ben, dan heb ik een bed nodig. En alles, wat tussen mij en dat bed instaat, daar praat ik maar niet tegen, want dat is beter voor ieders gezondheid. Op de goede gezondheid antwoordde ik dan ook maar keurig zo kort mogelijk 'Oké, dan slapen we weer op het instituut' en zo sliep ik die nacht weer in mijn eigen bed, zonder beddengoed op dezelfde kamer waarvan ik die middag mijn sleutel had ingeleverd - maar godzijdank, niet de deur op slot had gedaan.
Haha en nu kan ik er ook wel weer om lachen eigenlijk.

Maargoed. De volgende dag werd ik dus weer wakker in mijn oude vertrouwde kamer en ik had echt een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik ontzettend blij met de goede afloop van de taalcursus en de leuke mensen die ik ontmoet heb, maar aan de andere kant was ik toch echt wat verdrietig dat iedereen weer zijn eigen weg ging. Praten is het nieuwe zwijgen, dus ik heb het er gewoon over gehad met wat mensen en voila daar was ‘ie weer: mijn goede humeur!
In de avond heb ik een bezoek gebracht aan Martine en haar nieuwe appartement en daarna op tijd naar bed, want zondagochtend om 6:15 uur zou ‘ie vertrekken: de trein naar Kroatië!

Samen met Björn, Jule en Martine heb ik een kleine vijf dagen doorgebracht in Kroatië. We zijn eerst naar Zadar gegaan: een ontzetten leuk kuststadje, maar er is voor jongeren eigenlijk... niks te doen. Dinsdag besloten we dan ook door te gaan naar Split: een stuk groter, meer stranden, meer jongeren, pubcrawls en de beste beslissing die we hadden kunnen maken. Heerlijk om lekker aan het strand te liggen - tussen voornamelijk Duitsers en Britten - en even nergens aan te denken, behalve jezelf in te smeren.

Vrijdagochtend om 9:00 uur heb ik de bus terug naar Zagreb genomen om vervolgens vanuit daar de trein te pakken naar Budapest. En zaterdagmiddag werd het dan tijd om af te reizen naar mijn voorlopige eindbestemming: Pécs! De rest bleef achter in Split en na een kort afscheid nam ik dan ook plaats in de bus waar even later een Japanse jongeman mij vergezelde. Het begon al prachtig toen de ‘conducteur' ons aanzag als een stel en onze kaartjes samen met het bonnetje aan elkaar niette, en toen de beste vrind in slaap viel en met z'n hoofd op mijn schouder belandde moest ik toch echt wel even hardop lachen. Ik was vrij moe, dus ik heb niet veel met ‘m gepraat, maar toen we bijna in Zagreb waren, wilde ik toch een poging wagen. 'Hey, where are you from?' 'From Jaapaan' 'Aaah yes, I already thought something like that! And why are you here in Europe?!' '...', ik kreeg een breed lachend gezicht als antwoord, want hij had geen benul wat ik vroeg. Na enkele pogingen het gesprek gaande te houden, besloot ik maar te stoppen, want hij beantwoordde bijna al mijn vragen met gegiechel en een vragend gezicht toe ;) Toen we aankwamen bij het busstation was ik dan ook compleet overdonderd toen hij opstond, z'n spullen pakte, bye zei, zich omdraaide, zich bedacht, zich tot mij richtte en de magische woorden sprak: 'Excuses me, euuh... picture outside? You? For memory!' Ik moest zo hard lachen en na een prachtig kiekje ben ik nu verzekerd van een plek in een Japans plakboek :)

Na een kort rondje Zagreb met een groenteman die me na een prachtig gesprek een gratis nectarine aanbood, drie Zuid-Koreaanse missionarissen die me aanspraken of ik iets wist van 'The happany mother' - ik heb nog steeds geen flauw idee, maar als ik naar een kerk wilde gaan, dan kon dat in Amsterdam en Rotterdam - en het realiseren dat Kroatische mensen over het algemeen echt ontzettend aardig en behulpzaam zijn (echt!), pakte ik de trein naar Budapest. Om 16:15 uur vertrok ‘ie en ik was er 20 minuten van tevoren en vond er een lege coupé. Ik bedoel niet zo'n heel treinstel, maar een deel van dat treinstel met zes plekken dat je kunt sluiten. Aangezien ik echt even wilde slapen, heb ik alles op alles gezet om alleen in de coupé te blijven. Ik heb de deur gesloten, de gordijnen dicht gedaan, twee stoelen gevuld met mijn twee tassen, en - asociaal als ik me gedroeg - drie anderen gevuld met mijzelf. Vervolgens deed ik net alsof ik sliep en toen de trein ging rijden lag ik nog heerlijk in m'n eentje. Tot vijf minuten later: vier Duitse knulletjes van 18-20 jaar oud kwamen met hun backpacks en handen vol bier binnenvallen. Jongens, jongens, ik tref 't weer. Toch was het uiteindelijk nog best vermakelijk en ruim zes uur later kwam ik zonder slaap, maar helemaal intact aan in Budapest.

Zaterdagochtend was het opfristijd en na wat hardlopen, een douche, een lunch bij Erica wilde ik om 15:00 uur de trein pakken, maar die was me te snel af. Ik had me flink verkeken op het sjouwen van een koffer en twee tassen én het vinden van de juiste weg. In de vier kilometer die ik heb afgelegd, ben ik door drie verschillende mensen geholpen met het vinden van de weg en het dragen van mijn koffer ;) Het werd dus de trein van 40 minuten later en tegen 20:00 uur kwam ik compleet bezakt aan in Pécs. Een Nederlandse vriendin raadde me aan daar niet weer te gaan sjouwen met al m'n bagage en gewoon een taxi te nemen: en dat heb ik gedaan. Ik was het adres compleet vergeten, maar gelukkig raadde de taxichauffeur al waar ik heen moest. Het is toch eigenlijk vooral in de taxi dat ik mijn Hongaarse skills weer in de strijd gooi. Stuk voor stuk vinden ze het prachtig, maar een korting heb ik achteraf alleen nog nooit gekregen ;)

En jahaa hier zit ik dan! In mijn kamer in het Boszorkány hostel in Pécs. Tijd voor serious business: studeren! Vandaag hebben we wat oriëntatiedingetjes gehad, praatjes van wat coördinatoren hier met wat zinvolle informatie en verder hebben we met een groep Duitsers wat keukengerei gehaald.

Och ik merk het al, ik sla weer donders veel over. Toen ik hier zaterdagavond aankwam, was ik misschien nog het meest nerveus over wie mijn kamergenote zou worden. Je moet er ten slot toch een half jaar mee samenleven en het zou toch mooi zijn als je het dan goed met elkaar kunt vinden. Godzijgelooftengeprezen, ik heb weer geluk. Ditmaal leef ik samen met een Frans meisje: Marina. Ze houdt ook van uitgaan, van sporten, is ontzettend lief en ik denk dat ik het daar wel mee ga uithouden! De tijd zal 't leren, maar toch, de eerste indruk is positief.

Zaterdagavond werd er meteen koers gezet naar het centrum en na enkele drankjes werd de tocht voortgezet naar een club, waar we de rest van de avond hebben doorgebracht. Omdat ik ook vier weken in Budapest heb gezeten, ga je toch vergelijken en deze groep is zeker anders dan die in Budapest. Er zitten hier meer mensen met een duidelijke persoonlijkheid en ik verwacht dat er in de toekomst ook zeker wat ruzies tussen mensen zullen komen. Toch maakt het deze groep ook echt heel erg tof. Uiteindelijk is namelijk bijna iedereen hier alleen en staat bijna iedereen hier open voor een mooi gesprek. Juist omdat iedereen zo anders is, vind ik het donders interessant om met ze te praten. Het is leuk om te zien of mensen sarcasme begrijpen en hoe ze er op reageren.

Mijn Engels is ontzettend verbeterd na mijn tijd in Budapest en mijn twee dagen hier. Toch als ik zeg 'I'm from Holland' krijg ik de helft van de tijd te horen 'Aaaaaaah nice!! From Poland!!' en ook mijn naam gaat ook nog niet altijd even soepeltjes: 'Gggellen!!' 'Hellen!'. Het is superleuk om te zien hoe enthousiast mensen zijn. Och ik bedenk me nu toch ineens een jongen uit Spanje. Hij is ontzettend fan van voetbal en als ik zaterdagavond mijn klompen aan had gehad zouden ze breken: 'Yes, I know som of the cities in Holland!' 'Well, tell me!' 'Aamsterdam, Rotterdam. And Ggggggroningen? Oetrecht? Twwwwente? Eindhoven? Ado Den Haaaag? Breda?' BREDA jongens, alleen maar omdat NAC er vandaan komt. Pelayo is spontaan m'n held geworden en na twee dagen kan ik ook eindelijk zijn naam onthouden.

Phoe en nu ga ik er echt een eind aan breien! Ik pak nog even een biertje uit de koelkast, join de rest van de groep en dan ga ik maar eens een slaapje wagen. Morgen heb ik geen les, maar dan ga ik op zoek naar schoenen.
Yes: schoenen!
Sinds zaterdag hebben en mijn sandalen en mijn slippers het begeven. Het wordt dus tijd voor wat nieuw schoeisel om nog een beetje fatsoenlijk voor de dag te komen met de 30 graden hier!

Ik wens jullie nog een ontzettend fijne avond! - ik bedenk me nu dat ik compleet niet meer ben teruggekomen op de Duitsers en het keukengerei, aaaaaaah dat komt nog wel, ooit! Ja want er zijn hier veel Duitsers, veel Fransen en vooral: muchos Spanjolas! Ofzo. Si si, muy bien, Hola supermercados, en dan houdt mijn Spaans op. Oké ik dwaal alweer af: een hele fijne avond, geniet nog van misschien de laatste dagen vakantie en tot de volgende blog!

Heel veel liefs uit Pécs,
Ellen

- Aaaah en nog heel snel: bedankt voor alle leuke reacties op mijn blogs! Ik vind het ontzettend leuk dat jullie me volgen :)

Amen ;)