Gutenabend kluge leute!

Das nou niet helemaal de taal die ik hier leer, maar overmorgen en vrijdag heb ik mijn examens en ik heb zelf het idee dat ik er de ballen van begrijp: DUS, is mijn logische studentenstap dat ik het maar uitstel, zodat ik daar niet aan hoef te denken.
Want mensen, in plaats daarvan doen we andere dingen. Jeweetwel: léukere dingen. Oké ik voel me nou even een slechte student van jewelste - in het speciaal omdat Martine net binnen komt wandelen en vertelde dat ze de hele middag huiswerk heeft gemaakt -, maar toch zal ik voor jullie een korte samenvatting geven van mijn week. Dan hebben jullie in Nederland ook weer een geldige reden om je taken even opzij te zetten.

Hmm ik was geëindigd met de winetasting. Het was een lezing in de bibliotheek met allerlei info over Hongaarse wijnen: met na drie kwartier het openen van de flessen wijn! Door het schrijven en posten van de blog, kwam ik pas na die drie kwartier binnen, dus ik werd meteen voor de spreekwoordelijke leeuwen gegooid. Het waren prima wijnen en ik dacht leuk, maak ik ook eens een wijnproeverij mee. Maaaaaarrr, toen had ik afgelopen zaterdag nog niet meegemaakt.

Afgelopen zaterdag stond er een excursie naar het Balatonmeer op het programma. Volgens de touristguide het grootste meer in centraal Europa en de foto's zagen er toch ook zeker niet onaardig uit, dus het vertrek om 7:45 uur had ik er voor over. Na een busreis van ruim 2.5 uur kwamen we aan op de plek van bestemming en joahoaaaaaaa: op zich zag 't er daar best mooi uit (foto's worden geupload!). Na een volleybalsessie in het water en - ondanks het vijf keer insmeren - een gezellig rood velletje, werd het om 14:00 uur tijd om te gaan. WANT, er stond wederom een wijnproeverij op het programma! Geen reden voor gezeur dus en loom van de hitte stapten we op de bus naar een prachtige locatie bij het Balatonmeer voor een wijnproeverij. Daar kwam ik wederom tot de ontdekking dat we in Nederlands GEZEGEND zijn met een vlak land. Een klim van naar m'n gevoel 3 kilometer en in het echt 550 meter deed mij daar toch weer naar terugverlangen. Ware het niet dat het uitzicht dan wel weer fenomenaal was. Hier volgt van dit uitzicht een reconstructie: doet uw ogen dicht.
Oké, dat leest vrij lastig. Stel je dus vóor dat je je ogen dicht doet. Zie je dat? Daar in de verte, dat groene eilandje? Volledig omgeving door water? En dat dan weer omgeven door lichtglooiende heuvels met witte huisjes en rode daken? Je moet natuurlijk wel even verder kijken, want direct voor je neus zie je honderden meters ver wijngaarden, vol met bijna rijpe druiven en eveneens af en toe een huisje met een rood dak (en een grootse elektriciteitskabel, maar die laten we dan voor het romantische beeld even weg). Kortom: 't zag er mooi oet.
Door middel van een tolk werd ons duidelijk gemaakt wat de bedoeling was van de wijnproeverij: we zouden verschillende lokale wijnen te proeven krijgen. Nou waren de wijnen op zich natuurlijk best lekker en smakelijk enzo - en daar zou ik best een kantje over kunnen volschrijven -, máaaar de manier waarop de wijn werd verdeeld en de gevólgen van het wijnproeven zijn een stuk leuker.
De vrouw die het geheel leidde had namelijk niet een paar flessen wijn achter staan waarmee ze onze glazen wel even zou volschenken, maar er stond in de open ruimte tussen de tafels een grote kruik: vol met wijn. Toen het tijd werd voor het eerste wijntje pakte ze er een soort glazen holle staaf bij, met in het midden een groter reservoir (ik hoop dat u zich er iets van voor kunt stellen, want zelf zou ik als onwetende geen benul hebben. Och, het zou trouwens ook zomaar kunnen dat dit traditie is bij een wijnproeverij want ik heb er natuurlijk nog zo goed als geen meegemaakt: maargoed). Het ene end ging in de kruik, de andere in haar mond: en zuigen maar! Ik vond 't geniaal, door middel van haar zuigkracht kwam het reservoir vol te zitten met wijn en haalde ze het geheel uit de kruik en met haar wijsvinger hield ze de wijn aan het uiteinde tegen. Ze liep naar de eerste tafel. Haar wijsvinger schoof langzaam opzij. Ze keek geconcentreerd lachend naar het achterste wijnglas. Monden vielen open. Want godsallemachtig, met een prachtige straal spoot ze de wijn feilloos en zonder te knoeien in het glas! Helaas ging dat bij onze tafel niet geheel vlekkeloos, maaaaaar toch: hulde! Twee wijn in combinatie met hitte zorgen toch voor veel lachende gezichten en daar werd dan ook op ingespeeld. We mochten zelf proberen wijn op te zuigen en in te schenken! Ik had zojuist verteld dat ik dat wel eens wilde proberen en dat hadden mijn tafelgenoten meegekregen. Het directe gevolg was dat ik onder luid gejuich en aanmoediging voor de ogen van zo'n 50 anderen de heerlijke kans kreeg om mezelf flink voor schut te zetten. Het viel niet mee, maar ik heb zowaar twee héle glazen wijn kunnen inschenken ;) Met de ronde werden ook de mondstukken steeds creatiever. De vrouw van de winetasting kwam voor de mannen met een buis in de vorm van een vrouw met flinke tieten, en voor de vrouwen een grote penisvormige buis. Het mooiste vond ik het bescheiden en beleefde Japanse meisje dat het ook gewoon heeft geprobeerd: zo zie je die schattige Aziatische meisjes toch van een andere kant.
Korte samenvatting van de rest van de avond: iedereen dronken, in de bus: iedereen slapen, bij terugkomst: iedereen wil verder slapen, om middernacht: iedereen gaat toch uit.
De volgende dag was dan ook slaapdag. Zoals het een echte Temminktelg betaamd, werd het hier 15:00 uur toen ik mijn ogen opende. Al zou ik thuis al lang en breed uit bed zijn gejaagd. Ik moet zeggen dat de rest van de dag samengevat kan worden in de volgende regel:

Inderdaad, die regel is leeg.

Vol met energie werd ik dan ook de volgende ochtend wakker. Al was het maandag, dit keer geen les, want de Hongarianen, tja wat is het eigenlijk, och tuurlijk: Hongaren, hebben bedacht dat 20 augustus een uitstekende datum is voor een feestdag. Ben ik het compleet mee eens. Met z'n allen dus op weg naar het Buda Castle. Een ontzettend groot gebouw op een heuvel naast de Donau die niet te missen valt, maar ik nog niet van dichtbij had gezien. Het was er ontzettend mooi, het kasteel zelf, maar het uitzicht vooral weer - Ai ai ai, die Hongaren weten wat uitzicht is -. Over weer gesproken, het was wel ónt zet tend heet die dag, gisteren vertelde de neef van onze lerares dat het de warmste week van het jaar is. En you can feeeeel it.

Desalniettemin was het zeker de moeite waard om in en rond het Buda castle te kijken. Er was een grote markt met authentieke Hongaarse producten en, omdat het een nationale feestdag was, waren ook alle musea gratis toegankelijk. De bofkont dat ik ben, mijn lievelingsbezigheid. Toch vond ik dat ik er even moest gaan kijken en zowaar, de schilderijen kon ik best waarderen! Misschien zit er ergens, diep verstopt achter mijn dunne darm, toch een soort cultuurknobbel? Laten we dan in ieder geval hopen dat ‘ie de taalknobbel niet verdrukt, want die ga ik nodig hebben dezer dagen. Nu ik dit schrijf is het alweer een dag later (het eerste examen is morgen) en met enige trots kan ik u melden dat ik de hele middag heb geleerd. De hele middag heb geleerd. - Phoe ja ik herhaal het even, dan zien m'n ouders deze zin in ieder geval niet over het hoofd ;) -

En dan, aja de feestdag! St. Stephen's Day is de naam en voor de betekenis wijs ik u door naar mijn grote vriend Wikipedia. Al doet de betekenis er voor de toerist, of verloren Hongaarslerende student ook niet echt toe, want de sfeer in de stad is gewoon donders mooi. De dag was ontzettend leuk, maar eigenlijk begon alles in de avond. Tegen een uur of zes verzamelden we met een groep in de lobby van het instituut om via de 24-uurswinkel naar de Pestzijde van de Donau te gaan. Daar vonden we een mooi plekje, op de tramrails, naast de Donau om het vuurwerk te gaan kijken. Vuurwerk? Ja man, vuurwerk! Om 21:00 uur precies begon het, vanaf drie grote vlonders werd er aan kapitalen in de lucht geschoten. Soms heb je van die momenten dat je compleet gelukkig bent en ik had er een te pakken hoor. Met het Buda castle op de achtergrond, samen met je nieuwe vrienden aan de Donau kijken naar een immens vuurwerk, vanaf een trámrail... neuuu dat ha'k een maand geleden nog niet zien aankomen.

En dan nu nog maar drie dagen en dan zit het leven in Budapest er voor mij voorlopig op. Ik krijg veel de vraag hier 'Ellen, don't you regret the fact that you're not gonna stay here?' en misschien wel, want de stad is echt vet. Misschien ook niet, want ik kijk er ook ontzettend naar uit om op 3 september in Pécs te beginnen. Ik heb vandaag mijn rooster gekregen en het blijkt dat de roostermaker geen vrijdag kent - het rooster bestaat serieus alleen uit maandag, dinsdag, woensdag en donderdag-, dus dat gaan lange weekenden worden! Superfijn, want dat betekent dat ik de tijd heb om te gaan reizen. Ik twijfel of ik het volgende moet gaan zeggen, omdat het dan al helemaal lijkt alsof ik een zorgeloos en ideaal leven leidt. Oké ik doe het snel: ik vertrek zondag voor 6 dagen naar Kroatië! Een retourtje Zagreb kostte met z'n 30€ nog minder dan een retourtje Goor - Amsterdam, dus met z'n vieren (en uiteindelijk met zes of zeven) gaan we ons leven verrijken aan de Kroatische kust.

En dan wordt het tijd om te stoppen met schrijven. Ik zou nog hele verhalen kunnen vertellen over het leren van Nederlandse liedjes aan de Duitsers hier 'Schatze mag ik dir Fotoooo, hab je n foto fur mijjjj', 'Oké almost, it is SchatJÉ mag ik je fotooo', het leren van bruikbare Nederlandse zinnen aan Spanjaarden 'Iek ben Hans. Iek ben gewleldig. Jij het een lekkr kontjen' en de rondleiding in Budapest die we kregen van onze lerares - ontzettend gaaf, je ziet zulke mooie plekken die toeristen godzijdank nog niet ontdekt hebben.

Ik wens jullie allemaal nog een superfijne avond en dan ga ik stiekem toch nog maar even snel wat Hongaars doornemen és akkor ti ... oké, ik moet inderdaad nog even oefenen: en tot de volgende blog mensen!

Veel liefs uit Budapest,
Ellen